Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sn- Seyratlı
Yürekten kutluyorum
Güzel dizeleri imrenerek okudum..
Çok duygulu çok çok anlam dolu...
Arada iki şiiri için Bülent Baysal. Beyinde kalemini kutluyorum..
Tam-puan
Saygı ve muhabbetle
Cennet Kuşları diye isim vermiş Nermin Kızım, yüreğine sağlık.
UYAN
Kıyametin sancağı çekildi.
İhanetin simgesi,
Uyan uyan gafletten
Türkiye’nin aziz milleti
Ne sakalda ne kavukta
Ne de türbanda
Şekilde değil özünde
Benim milletimde ki, O nurlu iman.
Tarih tekerrür ediyor.
Unuttuk sanma zulmünü
Sende hatırla
Denize döküldüğünü…
Süreyya Çetinkaya
Devlet adamları vardır,İleri görüşlü,ülkesinin üzerine titreyen,ülkesine gelecek kötülüklere karşı kol kanat geren,Ülkesi ve insanları için her türlü fedakarlığa katlanan.Devlet adamları vardır sadece kendini ve ailesini düşünen.Tarih bunları not ediyor.Gencecik vatan evlatlarını ateşe atanları,ülkesinde kaos yaratarak bundan medet umanları not ediyor tarihler...Tarihimize not düşen şiirinizi zevkle okudum,kutluyorum Nermin hanım.
O 'Cennet Kuşları'nın kanını yerde koymayacak binlerce Türk Anası,oğlu kızı var, bir ölür bin doğar bu topraklarda Şehitlerimiz, Allah sabır versin cemicümlemize, bu Vatanı bölmeye gücünüz yetmeyecek bilin...
Duyarlı Ana yüreğinize sağlık sesimize ses oldu şiiriniz canı gönülden kutlarım sevgiler....
Türkiye'm! Hasretim! Kınalı türküm! ..
İçiçe güzellik, uç uca kahır
Yüreğimi bin parçaya bölseler
Her parçası yine seni çağrışır........Yavuz Bülent Bakiler
Rabbimiz; Ellerimizi açtık yalvarıyoruz sana,ne olur bir daha böyle acılar yaşatma.
Dünya döndükçe ülkemizi bölünmekten koru.
Düşmanlarımıza fırsat verme.Oyunlarını boz.
Aziz vatanımızı ve necip milletimizi her türlü hain saldırılardan koru.
Nermin Hocam on puanımla kutluyorum.Selam, sevgi ve saygılar.
İçler acısı durumlar...
Coşku dolu yüreğinizi çokça tebriklerimle kutluyorum sevgili Nermin hanım, iyi ki siz değerli aydın öğretmenlerimiz varsınız, yüreğinizin sesi hiç susmasın dileğimle, sevgiler...
Konu vatan olunca, konu bayrak olunca, şahlanır ana-oğul
İnancı ve hürriyetine göz dikene karşı, birleşir kadın-kız
Kanatlanır yürekler, birleşir bütün eller, tunçlaşır bilekler
“Feda olsun vatana, aksın kanımız, gitsin canımız”
Diye seslenir, en yüksek telden en gencimiz, en yaşlımız
Bir ölüp, bin dirilir bu millet, gerekirse doğar küllerinden.
Bu vatan bizim asla vazgeçmez kovar sizi memleketinden......//
Vatansever duygularla kaleme aldığınız,şiiri okurken tüm coşkusunu içimde doya doya yaşadığım o duyguları ürperen tüylerimle,vücudumu saran en küçük hücremde bile dolu dolu hissettim..Defalarca okudum..Kaleminize,duyarlı yüreğinize sağlık Değerli Nermin Öğretmenim,yürekten kutluyor,selam ve saygılarımı iletiyorum..
Şu keşkeler devreye girmese diyelim.Bu duruma neden ve nasıl geldik.Neden başarılı olamadık bu topraklarda huzurlu ve mutlu bir yaşam adına.Neden vatanımıza cumhuriyetimize sahip çıkamıyoruz?Öyle ya da böyle o keşkeleri geri çağırıyor ve sorguluyoruz.Kutlarım öğretmenim.Saygılar.
duyarlı yüreğinize sağlık malesef gün yok ki şehidimiz olmasın
şiiriniz 70 milyonun kalp dili olmuş
ruhları şad olsun mekanları cennet olsun saygılarımla
Milletimizi acıya boğan vampir ve onları besleyen yaratıklara binlerce lanet olsun. Sonsuza göçen kahramanlarımızın ruhları şad olsun. Milletimizin başı sağ olsun.
Bu şiir ile ilgili 59 tane yorum bulunmakta