Cennet Koşusu Şiiri - Kürşat Sungur

Bir büyük patlama sonrası
Mahşer yerine dönüyor ortalık
Nefes nefese koşuyor çocuk
Adımları karışıyor birbirine
Yıkılmış duvarların arasından
İçinden geçiyor toz bulutlarının
Düştüğü yerden kalkarak yeniden
Ardına bakmadan koşuyor
Elinden oyuncağı düşüyor
Henüz acısını hissetmediği yaradan
Ilık kanlar fışkırıyor ..
Üzerine bastığı bir kol
Babasının kolu
Babasının diğer yarısı
Diğer odada
Elleriyle kapatıyor gözlerini çocuk
Koşuyor ışığın peşinden
Koşuyor ve hıçkırıyor

Küçük bir harabenin içinden
Bir büyük harabeye doğru
Öğrendiği herşeyi unutarak
Karanlığı aydınlatan bombaların
Sessizliği bozan uğultuların arasında
Kendi küçük dünyasından kaçıp
Gerçeğin acımasız dünyasına
Koşuyor...
Kardeşleri! Kardeşleri!
Annesi!
Onlarda mı altında kaldılar
Yıkılan duvarların
Üzerine niçin yazmazlar
"Çocuklara erişemeyecek şekilde atılsın!!" diye,
kahrolası bombaların..

Koşuyor çocuk
Ne diye bağıracağını unutmuş
Kime nereye gideceğini bilmeden
Gözleri her zamankinden daha iri
Yüzü soluk
Her yeri kan içinde
Bir çukura düşüyor
Bir daha neşeyle uyanmayacağı
Bir daha çocuk olmayacağı
Bir daha düşler kurmayacağı
Bombaların açtığı bir çukurda
Herkesin öldüğünden habersiz
Çocuk yaşıyor..

Korkunç Bir kabus olmalı bu
Uyumalı çocuk şimdi
Ve uyandığında
Anlatmalı babasına
Koşup annesine sarılmalı
Kardeşlerini öpüp koklamalı doya doya
Fakat ayakları uyuşuyor
Bu acıda neyin nesi
Kulaklarını sağır ediyor adeta
Düşen bombaların sesi
Sonra aniden aydınlanıyor ortalık
Kuşlar uçuşmaya başlıyor her yerde
Irmaklar ve yemyeşil ağaçların içinden
Sesleri geliyor kardeşlerinin
Bu taraftayız abi
Gel hadi
İşte orda annesi, gülümsüyor
Babasıyla elele
Haydi gel oğlum diyorlar
Kurtuldun gel
Cennetteyiz işte
Kamaşan gözlerini ovarak
Uyuyakaldığı yerden kalkıyor hızlıca
Koşmaya başlıyor çocuk , sevinçle...