Cennet Kokulum Şiiri - Veli Can

CENNET KOKULUM
Çık gitti hayatımdan cennet kokulum
Nasıl girdinse öyle sus git hayatımdan
Tenimi bırakmıştım uykusuz geceye
Hayalin girer konuştuğum her heceye
Sevdim seni derken gülen gözlerim şimdi yaşlı
Git hadi git bakma ardına anma adımı
Ağlayan gözlerim değil kalbim
Yalvarışlarıma ağladı sağır heykeller suskun tablolar göçmen kuşlar
Omzunda uyuduğum ellerine canımı, canımı koyduğum
Sıcaklığını hisseden tenim küskün sana
Özleminle yandığım yanardağlara döndüğüm
Dönerken Mevlana gidi aşk ateşi ile öldüğüm
Git hadi çık git bakma ardına
Son nokta kondu artık virgüle gerek yok
Güzeldi yaşananlar zamanın ardında kalanlar
Kopuk uçurtma sevdasına tutuna bir öksüz çocuktu ellerim
Bir kayıp tekne çalkantısıydı gözlerim yokluğuna bakarken sisli ve pusluydu Ölüm bile
Çık hadi içimden kalbimden kanla karışık adınla çık
Tozla kaplı artık duvarda ki resmin
Bir şiir yazarım içinde benzetmelerle sen olan
Birde sana bakarken içinde sen olmayan ben…
Dokunmuyor gözlerim o resmine çatlak dudaklarım adını anmıyor
Çık hayatımdan cennet kokulum çık hadi
Kokun kalsın mezarımda kefene gerek yok hayalin kalsın ardında
Neden siz gidişin bende kalsın hadi git….
23.08.2008 Düş Gözlü (veli can)