Cennet Kokulum Şiiri - Hülya Göde

Akşam güneşi batarken yitirdim seni
Cennet kokulum,
Göremedim yüzünü,duyamadım sesini.
Ondanmıdır bilmem cennet kokulum,
Öyle buruk bir hüzün kaplar ki içimi,
Bütün bedenimde anlatılmaz acılar dolaşır.
Karanlık mabedime çekilip,
Saatlerce seni düşünürüm.
Hatalıyım biliyorum.
Böyle yapmamalıyım.
İnsanlardan ve hayattan
Bu şekilde kaçmamalıyım
Ama elimde değil cennet kokulum,
İçim içime sığmıyor
Yıllarca özlemini çektim.
Belki bugün belki yarın gelirsin diye,
Gün gün yıllarca seni bekledim.
Sonunda sana kavuşacakken,
Seni sarmama,koklamama ramak kalmışken,
Kayıverdin ellerimden bedenimden.
Günler geceler geçmez diyordum ama
Bak cennet kokulum,
Seni yitireli tam altı yıl oldu.
Ama her akşam güneşi batarken,
Yüreğimide götürür yanında.
Hani bazen gelirsin ya rüyalarıma
Öyle mutlu olurum ki,
Haftalarca seni yaşarım
Öyle gerçekki bu,
Kokun gitmez burnumdan
Senin yüzünü bile göremedim ya cennet kokulum,
Sana dokunup bağrıma basamadım ya
Öyle yanıyor ki canım
Ne olur bu gecede gel
Altı yaşında gel cennet kokulum
Biricik oğlum