Cennet Kokulu Gül Şiiri - Mehmet Cıngır

Selam sana aşk çiçeklerinin efendisi
Selam sana sevgi çiçeklerinin sultânı
Sen ihtiyarlayan zamanın son ikindisi
Sen ki âhir akşam kızıllığının son ânı.

Yanıyorken cehennem kokusuyla kainât
Bitiverdi o çölde cennet kokulu bir gül.
Gülistân oldu çöl,buldu âlem âb-ı hayat
Âşık oldu o güle o dudu dilli bülbül.

Arındırdı gül,ruhları pis kokularından
Yemyeşil oluverdi vâdiler,kumlar bile
Çöpe sindi leş kargaları korkularından
Getirdi renkleri ayıran mihengini dile.

Öptü çölde ayak izini kum taneleri
Dokununca kuru, kısır keçiler süt verdi
Doldurdu bolluk,bereket bütü haneleri
Gül bereketiyle açlık,kıtlık sona erdi.

Aşk,tutku,zarafet,saflık,sevgi,masumiyet…
Cennet kokulu gül, çiçeklerin ortak dili
Son buldu senle çiçekler arası husumet
Cennetin kokusu sende ey cennetin gülü

Kenetlendi gül kokulu gülün çevresinde
Çeşit çeşit,renk renk hoş kokulu tüm çiçekler
Cennet kokulu gül,hayatın her evresinde
Gerçek aşkı anlattı ve mest oldu tüm renkler.

Ey cennet kokulu,ey kadife sözlü sultan
Yokken sen içti zalimler küfrü bir nefeste
Yarıldı gök,düştü yıldızlar,düştü asuman
Şimdi karga gül bahçesinde,bülbül kafeste.

Şaşırdı terazinin dili,buhar oldu hak
Adaletin tam göbeğine yıldırım düştü
Sahtekâra,arsıza çifte motorlu uçak,
Garibana kaya gibi sert kaldırım düştü.

Örselese de gül yaprağını deli rüzgâr
Ruhun,şahikasını yaşasa bile hüznün
Ağlasa gün,ağlasa ay,ağlasa yıldızlar
Mücellâ çehrenden eksik olmaz tebessümün.

Ey gül,yokken sen aşkın kalbine yalan düştü
Soldu renkler,kaydı dengeler,sustu bülbüller
Gül bahçesine uğursuz baykuşlar üşüştü
Beyaz gül,kırmızı gül mahzun, mahzun gönüller…

Eğer sen bu kırık dökük dünyada yoksan gülüm
Gerekmez bana sensiz bu yalan,zalim dünya
Ey!Seni sevmek kadar güzeldir bana ölüm
Firâkınla kavrulur gönlüm,bitsin bu rüya.

Not:Bu şiir Gergef Edebiyat Dergisi’nin 17.sayısında yayımlanmıştır.