Cennet gibi Şiiri - İlyas Gültekin

Gök gözlerin yer yüzünde denizi kıskandırır, gök yüzünde etrafına toplardı bulutları...
Soğuk rüzgarlar kıyamazdı saçlarına çarpmaya..
Nefesler terk etmek istemezdi dudaklarını...
Kırlardaki güzel kokular dört dönerdi etrafında...
Sanki, dünyanın yedi harikasının karışımından elde edilmiş, mucizenin en açık hali gibisin...
Üzerime Serpil'se buğday teninden yağmurlar..
Buram buram sen koksam, senin olsam..
Gök kuşağındaki renklerden daha güzeldi yanağındaki utangaç kızarıklık..
Ve saçların şafaktaki kızıl, kokusu anne kucağındaki huzur..
Hayatıma senin üzerinden şekil veriyorum artık..
Kokladığım çiçeklerde senin kokunu arıyorum.
Yürüdüğüm sokaklarda sana çarpma ihtimali üzerine, gözlerim kapalı ve dalgın yürüyorum...
Yıldızlardan resmini çiziyorum geceye...
Senin adını sığdırıyorum her heceye..
Gündüzleri seninle yürüyüşe çıkıp,
sahilde denizin kokusuna sen diye sarılıyorum..
Hatta yanlızlığı bile sana benzettim, ve bu yüzden yanlızığı öteliyorum hayatımdan..
Boş zamanlarımda kendime seni anlatıyorum, sen olan zamanlarda sana seni anlatıyorum anlatırken şair izlerken aşık oluyorum...
Gözlerimdeki güneşimsi ışığın sebebi sensin..
İçimde uçuşan her kelebek sana benziyor, içimdeki herşey sana benziyor aslında..
Bana benzediğin için mi bukadar güzelsin..
yoksa, çok güzel olduğun içinmi? ben sana benzemeye çalışıyorum...
İnsana yaşarkende cennet bahşedilebiliyor...
Hani insanlar cenneti seviyor ya.
Ben seni cennet gibi seviyorum..
Seni seviyorum...