Cennet Çocukları Şiiri - Coşkun Akarsu

Keşke kalemim diriltebilseydi seni
Adını yazmaktan öte ne gelir elimden.
Sen ki herhangi bir evlatsın.
Acıların denk olmadığı bir sahrada
Akşam olunca gün doğmaz kentlere.
Evlat acısını bilir mi tanklar?
Binlerce sorti yaparken,
Kanadı kanamaz mı demir kuşların?
Yürek yok ya nasılsa mermide…
Bir damla insanlıkta mı yok sana mermi sıkan ellerde!

Yıllar geçiyor çocuğum.
Kaderi aynı, adı farklı kardeşlerinin,
Aynı oyun bahçesinde
Cennet çocukları olurken sizler…
Biz yaşlılar kalıyoruz yeryüzünde.
Yüreğimiz kararıyor.
Açlıktan savaştan ölen her kardeşinle,
Sırayla demek geçiyor içimizden kuzum.
Ölüm dahi sırayla…

Oysa büyüyecek, boyun kadar adımlar atacaktın.
Umudu olacaktın barış bekleyen çocukların.
Cennete gitmekte nereden çıktı?
Hani derler ya; ateş almaya mı geldin?
Yüreğimi ateşe verdin çocuğum.
Bombaları evlerimizi yıkar; en çok canımızı alırdı.
Oysa sen canımızı yaktın çocuğum.

Birileri bitsin diyor bu zulüm.
Herkes sağır sanki
Her insanda insanlık namına bir ölüm,
Herkes aynı türküyü tutturmuş.
Bitsin diyorlar: Zalimin zulmü…
Bitsin demekle bitmiyor çocuğum.

Sen ölüyorsun âlem seyrediyor.
Yıldızlar bile solarken kahrından.
Birileri kalkıp söz açıyor insanlıktan.
Servis ediyorlar kanını akşam haberlerine.

Zalimler; seni öldürmediklerini söylüyor.
Âlimler; durmalı bu zülüm diyor.
Susmak bile utanırken adından.
Hiç kimse hiçbir şey yapamıyor.
Konuşmakla yangınlar sönmüyor çocuğum…

Dünya susmuş ölümü izliyor.
Görenler seni öldü sanıyor.
Oysa sen ölmedin ki…
Kalk be çocuğum!
Uyan da gülümse…
Zalime inat bir güvercinin kanadı gibi çarpsın yüreğin.
Kalk Allah aşkına!
Kalk!
Kalk ki yerin dibine girsin zalimin zulmü…

Yada…
En iyisi sen uyu çocuğum…
Dünya daha iyi bir yer olmadı; olmayacak.
Korkarım hesabı herkesten sorulacak.
Sen uyu benim masum küçüğüm…
Ve sakın üzülme, bekle…
Cennet çocuklarıyla oyun bahçesinde.
Er geç buluşuruz çocuğum…