Gücümü giyindim zırh üstüne,
Sözümdeki iğneleri söktüm,
Azgın ölümlere omuz silkip üstüne yürüdüm aksine…
Akıl evim boş nicedir,
Ruh evim boş…
Sadece bakarım, yorum bile yapmam,
Söze serilen dünyaların bahsini duyarım – bilirim ama bilmem.
Nicedir kendime vururum elimdeki kırbacı,
Sözümdeki iğneleri kendime saplarım,
Zulamdaki bıçakla dilimi keserim,
Tekrar uzar yine keserim,
Köze basarım ayaklarımı,
Gözlerimi düzenli olarak çıkarırım her gün…
Nicedir kuşandım ne varsa,
Kuşkularımdan kurtulmak için bir büyük cenge girdim:
Döven de, dövüşen de ben…
25 Ağustos 2011 / 17.08
İstanbul
Kayıt Tarihi : 29.11.2011 00:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!