Duvarları parçalayan ağıtlar yükseliyordu cenaze evinden kimi kendine ağlıyordu kimi kendi kaybettiğine en yüksek feryad eden en çok üzülenmiydi, kapı ardını siper edip kendine rutubetli duvarlara gôz yaşını silenin acısı dahamı azdı diğerlerine gôre, ôlen herkesi birleştirdi aynı acıda, tıkadı kulaklarını çıt çıkarmadan girdi kayıp giden yaşamının koluna, akıp gitti unutulanlar kervanına.
Erol ÇolakKayıt Tarihi : 11.1.2024 02:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!