Cenaze Arabası Şiiri - Eyüpcan Mercan

Tüm bu korna seslerinin arasında
Komşusunun camını kıran mahçup bir çocuk,
Sanki önümdeki bu yeşil arabada vücut bulmuştu.
Ve suçundan kaçan bir suçlu gibi
Sessizce koşuyordu mahkum arkadaşlarının yanına.
Gam yüklü, yeşil bir cenaze arabasından bahsediyorum.
Tüm bu pervasız kalabalığın içindeki hüzünlü ilerleyişi
Sirayet etmiyordu şarkılarla kaplı demir kutulara.
Etrafından utanırcasına giden
Ve hüznün tahakkümündeki bu araba
Yolcusunun son seferine tanıklık ediyor.
Yeşil arabanın şoförü hayallerine dalıp gidiyor, bakmadan arkasında duran hayallerle kaplı tabuta,
Yolcusu ise kıvranıyor gözlerinin kapanmayışının pişmanlığında.

Anlarım ölümü, pişmanlığı
Ama anlatamam.
Eksik kalacak hep belki de
Başarılmış bir hikayenin mutluluğu
Gökyüzünü aydınlatan bir baharın sevinci
Ve uğruna yaşanılan bir kadının kokusu.
Güneşe yüzünü dönen çiçeklerin arasında
Solmuş bir çiçek gibi boynu eğik duran
Yeşil ve gamlı cenaze arabası hatırlattı bana unutmak istedigimi:
Hayatın son noktası bitirmeye yetiyor ötekilerden kısa cümlemizi.