Cemre Şiiri - Hasan Katip

İlk cemrenin düşdüğü gündü.
Derler ki; cemre toprağa düşer,
Havaya düşer,suya düşer.
Söyle ey soğuk mevsim! söyle!
Dalından düşen yaprak,
dibine düşer de,
Babadan ayrılan evlat nereye düşer?
Ey cemre
Bir perşembe günüydü düştüğün.
Hava soğuk,su soğuk,
Yüzle soğuktu.
Bir sıcaklık ümidiyle beklerken seni,
Sen zemheri kesildin,
Başımıza,aşımıza,tüten ocağımıza zemheri!
Ey kirpikleri arasından,
Sevgiyle kızgınlığı aynı anda okunan babam!
Cemre sıcaklık getiri derdin bizlere.
Peki nedir bu soğuk ten,
Bu soğuk yüz,Bu soğuk eller?
Yavrun hasratle hep yolunu bekler.
Gelmezsin biliri.
Sen gel dersin hep
Hangi yıl hangi mevsim,
Hangi gün bilmem.
Ama birgün mutlak gelirim! ! !
Sen merhamet dolu kalbinle,
bari ruyalarıma gel.
Bir şeyler anlat
Kabri anlatırdın,ölümü anlatırdın gel yine anlat.
Konuştuğumuz gibiydi de.
Cehenneme atar ama;
Sevince; O,kulunu yakmaz de.
Uğra bazan
Mekanlar yıkıldı artık.
Mesafeler tükendi.
Nedir yolunu kesen?
Bu akşam gel:
Eskilerden konuşalım ve yenilerden.
sen babam öne geçtin,
Biz de geliyoruz geriden!
Buluşmamız sancak altında olsun.
Havuz başında olsun.
Huzur meclisinde olsun.
Cennete olsun.
Amin! Amin! Amin
Babam yerin makamın cennet olsun.Amin