Cemil Amcamın ayakları üşümesin!

Erhan, hafif zihinsel özürlü. Dokuz on yaşlarında, ama cüsseli, daha fazla gösteriyor. Gülmeyi pek sever, tombik yanaklarını kızarta kızarta güler. Bahaneside hazır. O gün kime taktıysa,
—Öğretmenim, şu güldürüyor ya der.
Öğretmen; onu iyi tanıdığı için, hadi gel bakalım, şimdi seninle bir şeyler yapalım. İşte o zaman neşesi daha bir artar. Hemen gelir, öğretmenin yanağına bir öpücük kondurur.
 Öğretmenim, seni çok seviyorum!
Bu cümleyi, günde en az on kere söyler, içten samimi. Bu tür çocukların özelliğidir bu. Bir kere size bağlanmasınlar. Sizi, kimseyle paylaşamazlar.
Yine, bir öğretmenler günüydü, Erhan hediyesini getirdi, öğretmenin elini öptü. Ve paketini verdi. Sonra, bak öğretmenim dedi. Öğretmen paketi açtı, baktı sonrada;
 Erhan bu çoraplar ne?
 Cemil amcam sıcacık giysin, ayakları üşümesin.
 Peki, dedi öğretmen ve teşekkür etti. Bir gariplik var, bu işte diye düşündü.
İki gün sonra, Erhan’ın annesi geldi, öğretmen hediyeyi sordu, hadi benimki tamamda dedi. Erkek çorabı, babasının çoraplarını mı getirmiş yanlışlıkla.
—Yok, dedi annesi. Onu bana zorla aldırdı. Yoksa okula gitmem dedi. Ayıp olur belki diye, çekindim, aslında. Ama, laf anlatamadım. Cemil amcasını, çok seviyor da ondan.
Cemil amcası, öğretmenin eşiydi. arada; gelip giderken, onu arabaya alır evine kadar bırakırdı. Kendince, Erhan, ona teşekkür etmişti.
Gerçek sevgi buydu işte! Hiç hak yemeden, içten, sıcacık sevgiyi sunmak.

Erhanlı günler 25 KASIM 2007 İST