Çemberin Ötesinde Şiiri - Mihrican Tunç

Seni değil,
Sana hükmederken hissettiği gücü seviyordu.
Bağlanmak yerine bağımlılık kurdu,
Çünkü sevgi onun dilinde paylaşmak değil, üstün gelmekti

Yakınlık bir sıcaklık değil ,
Boyunduruktu onun için .
Hükmettiği anlarda silinir oldu,
Bir gün sevdiğin kişi ,
Bir gün çemberin öte ucunda bir yabancıydı.

Aklın "bırak gitsin " diye fısıldadı,
Kalbin ise " belki olur" diye inatla direndi.
Ama O ...
Ne kalmayı bildi ,
Ne gidip özgürleşmeyi.
Ne gidişin cesaretini taşıdı,
Ne kalışın yükünü.

Sen yürüdükçe çember daraldı,
O sustukça duvarları kalınlaştı.
Ve nihayet ,
Kalbin kendi ritmini buldu;
Sessizliğin en büyük güç olduğunu öğrendin .

Çünkü İnsan,
Üzülmek yerine anlamayı seçince büyür.;
Duygulara kapılmak yerine
Kendi hakikatine yaklaşır.

Onun için en ceza,
Seni kaybetmek değil aslında
Senin üzerindeki etkisini yitirmekti.
İçindeki O kibirli ses şimdi haykırıyor;
"Kim oluyor da beni umursamıyor ?"

Oysa bilmez ki,
Tüm gücünü senden alıyordu.
Şimdi yaralı bir kuş gibi kıvranıyor,
Kendi sessizliğinde boğuluyor.

Belki de seni hiç sevmedi,
Belki de sen sevmeyi ondan öğrenmeye kalktın.
Ama artık biliyorsun ;
Çember kapandı,
Sen yürüdükçe aydınlanan yol sana ait kaldı.