Cellatın Kızı Şiiri - Mahmut Kızıloğlu

Çok zaman oldu gelmiyorsun görüş günlerime,
Umutlarım geçmiş baharlarda kaldı,
Bütün adımlarım zemheriye doğru.
Başım ellerimin arasında çökmüş düşünürken,
Sülyetin düştü duvarına hücremin.
Ne çok özlemişim seni farkında değilsin.

Sensizliğin tutsağına hükümlüyüm,
Yokluğun bela diye yakışmış yakama.
Bu umursamaz hallerde ömrüme ferman okursun.
Ne dizlerimde derman var ne gözlerimde ışık,
Bir yudum sevda olsan ne olur sanki,
Kuruyup çatlamış yüreğimin kuraklarına.

Sesizlikle ölümün arasındaki nedir fark,
Gözleri gece sevdam.
Boynuma geçirmiş bekletirsin hasretin ilmiğini,
Her saniye ölüm yalnızlığını solumaktayım,
Oku artık oku fermanımı,
Çeksin ipimi cellat.
Öylede yoksun böylede yoksun, belki acım hafifler.
Boşlukta kalmaktansa kucaklayan ölümolsun beni.

Mekansızlığımın sebebi,
Kovaladıkça kaçanımsın.
Sen hangi cellatın kızısın?
Günbegün eriyip tükeniyorum,
Yüreğimin kapılarını açıp bir görüş gününe gelmiyorsun.
Bir damla yağmur olup düşsen neolur sanki,
Düşlerimin sararıp solmuş renklerine.

Dalıp kaybolmak istiyorum,
Gözlerinin zifiri karanlık kuyularına.
Sende gelmezsen artık neyi beklerim?
Deli divane olmuş dönen bu dünyada.
Açtım kapısını yüreğimdeki kafesin,
Bütün güvercinlerisalıverdim gökyüzüne,
Her biri bir yıldız getirecek sana,
Ve ben gidiyorum sessiz sessiz ölümün kançık yalnızlığına.
Hoşçakal yüreğimin kuraklığı,
Hoşçakal düşüncelerimin kutsallığı,
Adını yazarak buz tutmuş hücremin kapısına,
Gidiyorum işte gidiyorum sensizliğin son durağına.