Çelişkidir İnsan Şiiri - Demlenmiş Şiirl ...

İnsan;
bir gün anlıyor dün anlamadığını,
anlaşılmayı istiyor anlamadan, anlatamadan.
Sabah mutlu doğuyor, akşamında yas tutuyor.
Seviyor anlamsızca sevimsizlikleri.

İnsan işte,
bir gölgeyle konuşuyor bazen,
bir ışığa dokunup yanıyor.
Mutluluğu avuçlarında tutmaya çalışıp,
hüzünle besliyor kendi yaralarını.

Bir gün kendine yabancı, yabancılara dost,
bir gün kendine dost, dostlara yabancı kalıyor.
Sevincini saklayıp duvarların ardına,
hüznünü serpiyor boş ıssız sokaklara.

Anlamadan yaşıyor çoğu zaman,
ama anlam arayıp her nefeste mahkeme kuruyor.
Bir kelimenin içinde evreni bulup,
bir sessizlikte sonsuzluğu duyuyor.

Mutluluk; bir anlık ışık parlayıp sönen,
hüzün ise kalıcı bir galaksi.
Ve insan, bu izleri taşırken,
kendi varlığını sorguluyor.

Belki de hayat,
anlamı olmayan anlamların toplamıdır.
Belki de insan,
çelişkilerinde buluyor hakikatini.

Zamanın kıyısında yürüyüp,
bir gün geçmişe takılı kalır,
bir gün geleceğe umut bağlar.

Saatler akar,
ama insan hep aynı soruyu sorar:
“Ben kimim bu akışta?”

Dakikalar birer yaş gibi düşer,
anılar toprağa karışır.
Ve insan,
her düşen yaşta kendi ömrünü biçer.

Belki de zaman,
insanın kendini kandırdığı bir aynadır.
Belki de insan,
zamanın içinde kaybolarak
kendi sonsuzluğuna varıyor.

Ve insan,
aşkı arar bir goncanın yaprağında,
bazen titreyen bir mumda kaybeder
kendi ışığını.

Bir bakışta, bir gülüşte evreni görür,
bir dokunuşta sonsuzluğu hisseder.

Belki de aşk,
insanın en büyük yanılsaması,
ama aynı zamanda
en gerçek hakikati.

İnsan işte
çelişkilerinde büyüyüp,
zamanın içinde kaybolur,
ve sonunda,
aşkın izinde kendini tamamlar.

01/11/2025
01:11 #wahran
@demlenmisSiirler
(656)