Çekmeceler Şiiri - İsmail Akyüz

Bir fırtına öncesinin ölümcül sessizliği birikiyor içimde
parça parça söküp atmak istiyorum yüreğimi yerinden
beyaza yazan çiçeklerin aldatıcı kokusu aklıma düşüyor
delice bir istek yükseliyor birden yorgun bedenimden
tenim yanıyor ellerim titriyor utanıyorum sonra
yüzüm sırlanmış bir ayna oluyor içinde sana deliriyorum
anımsamak istiyorum seni geçip giden zamanın peşinde
yorgun bir tanık gibi suskun oysa açılmayan çekmeceler
içinde eskimiş resimler eskimiş bir hayat
kendini saklayan bir ömrün varoşlarında soluyor
ellerim varmıyor ne kadar istesem de korkuyorum
yalnızca bakıyorum sonra anılar kilit vuruyor üstüne
hiç bir şey düşünmeden avunmaya gidiyorum yine
usulca dönüyorum kimseler bilmeden
yalnızlığın eteklerine