Çekip Gittiler Şiiri - Mehmet Yücel

Birer ikişer çekip gittiler.
Ne sevdikleri belliydi, ne insanlıkları.
Oturdular sevgi diye bir süre.
Kullandılar sonuna kadar sevgimi.
İnsan oldular bir süre.
Kulandılar insanlığımı.
Ne zaman gerçekler geldiyse.
Ne zaman yüzleştiysek gerçek denen şeylerle.
Apansız çekip gittiler.

Çekip gittiler üçer beşer.
Ardına bakan bile olmadı.
Yıkık dökük bıraktılar,
Duvarlar yıkıldı üstime, şimşekler çaktı.
Gelen geçen acayip acayip baktı.
Yıkılmıştım boylu boyunca.
Dizlerim çekmezken bedenimi.
Görmediler, görmek istemediler, gözleri kör oldu.
Kulaklarına ne demeli, duyacaklarını sandım.
Bağırdım, çağırdım, ağladım, sızaldım.
Faydası yoktu.
Beni terk ettiler.
Çünkü işleri bitmişti çekip gittiler.,

Çekip gittiler ister istemez.
Almışlardı istediklerini, olması gereken buydu diye düşündüler.
Vicdanlarına sordular, tartıştılar, durmaya gerek yoktu.
Olmayan vicdanlarının sesi ile karar verdiler.
Emek, ekmek hiç bir şey değildi.
Gitmeleri gerekti. yarı yolda koymaları gerekti.
Öyle yaptılar, onlarada bu yakışırdı.
Son bir tekme daha vurdular, son bir tuzak daha kurdular.
Alacakları ne varsa aldılar, alamadıklarının ateşiyle kudurdular.
Yandılar, bittiler.
Ve çekip gittiler.

Çekip gittiler, nankörce, şerefsizce.
Hesapları tutmadı, yapılan hesabı kimse yutmadı.
Dostluk dediler olmadı, paylaşım dediler tutmadı.
Çelme takamdılar, kuyu kazamadılar.
Kazdıkları kuyuya kendiler düşünce anladılar.
Yangın çıkardılar yüreğimde.
Olmadı benzin döktüler.
Dünyamda ne varsa birer birer söktüler.
Acımadılar, insafsızdılar.
Dünyama sinnisice sızdılar.
Her şeyimi talan ettiler.
Ve çekip gittiler.