Çekildim Kabuğuma Şiiri - Sabit Süreyya ...

Bir söz bırakmıştı Sabahattin Ali,
Zamanın içine sinmiş bir sızı gibi:
“İnsanlar çirkefleşti…”
Ve ben de duyuyorum o küskünlüğün yankısını
Kendi içimin en sessiz köşesinde.

Bir gürültü var dışarıda,
Kimse kimseyi duymuyor,
Kalpler koşuyor ama ruhlar yürüyor,
Gözler bakıyor ama görmüyor…

Ben ise yoruldum
Yersiz öfkelerden, kırıcı dillerden,
Kendini dev aynasında gösteren gölgelere
Sığınaksız kalmaktan…

Bir adım geri attım,
Bir adım daha…
Derken dünya küçüldü,
Ben büyüdüm içimde.

Kabuğuma çekildim
Ama bir kaçış değil bu,
Bir korunma hali…
Kendi içimin temizliğini
Dış dünyanın pasına bırakmamak için
Özensiz insanlara karşı
Özenimi saklamak için…

Ve öğrendim:
Bazen susmak,
Bazen yalnız olmak,
Bazen kendi kalbini tutup sarılmak
En büyük direniştir.

Kabuğumdayım şimdi;
Kimseyi kırmamak için,
Kimseye kırılmamak için,
Ve yeniden hayata dönebilmek için
Yaralarımı kendi iç ışığımla iyileştiriyorum.

Ama bilirim, kabuklar sonsuza kadar sürmez;
İçimde biriken bahar bir gün yol ister.
Kapanan kapılar açılır,
Suskunluk yerini söze bırakır,
Yorulan yürek yeniden cesaret toplar.

Belki yine incinirim,
Belki yine yanlış yüzlere güvenirim,
Ama içimde büyüyen bu sakinlik
Her düşüşün içinden bir kez daha kaldırır beni.

Çünkü kabuğuma sığındığım her gecede
Kendime bir parça daha yaklaşırım.
Dünyanın kalabalığı azalırken
İçimin anlamı çoğalır.
Öğrendim:
İnsan, yalnız kaldığında değil,
Kendine vardığında güçlenir.

Ve şimdi…
Bırakın dünya dilediği kadar gürültü yapsın;
Ben kendi sessizliğimin içinden
Daha berrak, daha ağırbaşlı,
Daha kendim olarak çıkacağım.

Çünkü bazen geri çekilmek
Yenilgi değil, bir toplama hareketidir;
Ruhunun etrafına yeniden duvar örmek,
Sonra o duvardan daha güvenli bir kapı açmaktır.

Sabahattin Ali haklıydı;
Dünya kirlenebilir, insanlar hoyratlaşabilir…
Ama içindeki iyiliği koruyanlar
Her zaman geri dönmek için bir yol bulur.

Ben de o yolu arıyorum şimdi,
Kabuğumun iç sessizliğinde,
Kırılmadan kalabilmenin
En insanca hâlini öğrenerek…