Ceketim Yanmadan Şiiri - Özdemir Aydın 2

Ölüm yağar bu şehre.
Silahımı şakağıma dayadım,
kendimle savaştım.
Gururumu yendim, egomu öldürdüm,
Saçlarım darma dağın,
Dudaklarım dikişli,
Hercailer açar gözlerimde,
Saç uçlarımı sarartmış ölüm kokusu.
Rogar mazgallarından kan akar,
Elbisem barut küfü kokar.

Ölüm yağar bu şehre,
Sokakları boydan boya hüzün,
ve kalabalık
Bir ben yokum.
Ruhum küskün ve dargın,
Duvarlarda boy boy aranıyor yazan afişim.
Bilmemki daha kaç kez öldürecekler,
Yüreğimde üst üste bir yığın mezar.

Ölüm yağar bu şehre
Ben girdabında kaybolurum,
Yaşarken yalnızlığı sessizce,
Vazgeçtim herşeyden,
Bu şehri ateşe verdim baştan başa,
Ellerimdeki kanı duvarlarına sürdüm.

Ölüm yağar bu şehre,
Ne zaman başımı yastığımın göğsüne koyup uyusam,
Al basar her gece.
Nerden bile bilirdim kıymetim buymuş.
Günahların, sevap gibi ilmek ilmek örülmüşken sokakları,
Anladım ki bu benim kader/sızım,
Anladım ki taa levhi mahfuzdan yazılmış.
Direnmeye, dayanmaya utandım,
Ölümü bedenime sardım.
Yüzümün kanını yıkamadan,
Ceketim yanmadan,
Gidiyorum bu şehirden.