Cehennem Ormanı Şiiri - Orhan Tiryakioğlu

Daha dün, kuşların gaydasına şöyle bir dalmışım,
öyle kaptırmışım ki kendimi,
-bülbülün sesinde uyumuş ruhum,
-şarkısında şenlenmiş yüreğim,
-türkünün büyüsüne şaşıp kalmışım.

Ağustos Böceği asla şaşırmamış mevsimini,
Çalılıklara sinen şirin sincap,
Kayın gövdesine saklanmış da,
Bir şirret tilkinin menziline girmiş.

Hiç görmediğim bir ceylan varmış orada,
Neden ürküp kaçıştığını anladıysam arap olayım,
Belki kıvrılıp giden sinsi bir yılanmış mesele,
Belki de nesli tükenmiş bir Anadolu Aslanı.

Orman şehrinin hiç beklemediği birgünün,
Hiç bilmediği konuğu gelmiş gecesinde,
Yani, yüzü karaymış,
Niyeti de kötüymüş gerçekten,
Şeytan bakışları altında,
Yüreğini ne kolay eritmiş!

Kızıl alevin yakıcı dansı başlıyor işte!
Belinden kavradığı çam gövdesinin,
Kıvranan dallarındaki yanık ezgileri,
Sağırlara layık tonda uçuşuyor.

Rüzgâr yalaması olmuş bu dumanda,
Ateş sallamış da yaprağı,
Köze dönüşmüş damarı,
Kozalak patlamış da havaî hatlarda,
Suyu ısınan karınca yuvasına düşmüş.

Nasıl başlamış bilinmez belki;
Zamanın döndüğü görülmüş mü hiç geriye?
Ok yaydan çıkmış bir kere,
Çakmağı çakınca herşey bitmiş.

Kuş, ötsene şimdi!
Kurup orkestrayı, yönetsene koroyu,
Hani, böcek sesindeki sincap ve tilki?
Ceylanın sindiği aslan?
Karayılan, dumanda kıvrılabilir mi?
Kötülüğün iki ayaklı timsali,
Ormanı cehenneme çevirmeyi iyi bildi.

Cehennem de böyle miymiş gerçekten?
Karışır mı çığlıklar birbirine?
Kaçmak isterken sarınca alevler tenini,
Orada hissettiğin şey,
Sadece koku değilmiş...

06.09.2008 - 2009