Cehennem Şiiri - Özcan Kurt

Azrail, bir pencereden baktırdı
Özüm attı ataşlara yandırdı,
Vicdan denizine itti daldırdı,
Odun dayanamadı dedi ki:
Ben yanayım insan, senin yerine..

Kırdığım gönüller sıktı özümü,
Şaşırdım ötede engin, düzümü,
Gönül dillendi,açamadım yüzümü,
Alev duramadı dedi ki:
Ben bakayım insan, senin yerine..

Alıp gitti bizi sessiz gemiler,
Yüreğim değirmen gibi iniler,
Zebaniler halim bakıp güldüler,
Kül harlandı canım dedi ki:
Ben yanarım insan senin yerine..

Zulm ettiğim mahluk düştü peşime,
Ödüm patladı oy, içim dışıma,
Kınadığım ney, hep geldi başıma,
Karınca sızlandı dedi ki:
Ben kaçayım insan, senin yerine..

Özvecan, uyandım yastık terlemiş,
Dedim ki, Cehennem meğer böyleymiş,
Kişi ne ettiyse misli çekermiş,
Eşim huylandı vay dedi ki:
Git ben yaşayım, can senin yerine

ÖZ ve CAN