(Hikâyemiz; 1800’lü yılların ortalarında Doğu Karadeniz Bölgesinin Dağ Köylerinin Birinde Geçmektedir.)
*Ayşe; sekiz çocuklu ailenin tek kız evladıdır.. Henüz çocuk sayılacak yaştayken; köyün delikanlısı çoban Ali'ye gönül bağlamıştır.
Ali; artık daha bir yanık çalıyordu kavalını bir başka yankılanıyordu gönlünün çoşkusu; köyün güzeli Ayşe Kız düşmüştü yüreğine; davarlar anlamıştı yürek yangınını; sürüsünden başka da anlayan yoktu zaten.. İstemezlerdi bilmek/anlamak; ne duymak ne de görmek.. Katıydı kuralları! Kabul edilemezdi gönül ilişkileri. Ufak bir söylenti büyük hadiselere sebepti; kurallar/töreler karşısında taş kesilirdi yürekler.
Tez vakitte yayılmıştı kulaktan kulağa Ayşe Kız ile Çoban Alinin sevdası..
Bu ne cür'etti! Affedilemezdi,ASLA!
Ürkütücü bir sessizlik hakimdi; bu suskunluk bir şeylerin habercisiydi, belli ki.. Aile fertleri toplanıp almıştı kararı, gereği yapılmalıydı, tez-elden.. Biricik kızlarını çıkarmışlardı gözden oysa ne çok seviyorlardı... Nasıl ters-yüz olabiliyordu, her şey bir anda? Anne- Baba- Ağabeyleri ittifakla almışlardı korkunç kararı; silmişlerdi bir kalemde, evlatlarını.. Alınan kararlardan bihaber, dağdan odun taşıyordu Ayşe; sevgi, umut vardı körpecik yüreğinde fakat aile vermişti kararını; çirkin bulunmuştu yüreğinde yeşeren duygular.. Hiç anlamamıştı kendisi de, nereden düşmüştü gönlüne, nasıl filizlenmişti bu sevda? Kötü bir şey miydi sevmek? O yanlış bir şey yapmamıştı ki; sevmişti sadece fakat töre acımasızdı, kurallar kesindi! Aile vermişti hükmünü; kabahat büyüktü; Ayşe sevemezdi kimseyi! Bu ne cesaretti, olacak şey miydi! ? O artık yaşamayı hak-etmiyordu, ailenin yüzünü yere çalmıştı(!) İnfaz, tez gerçekleşmeliydi zaman kaybedilmeden!
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
