Çeçenya Şiiri - Burhan Gümüş

ÇEÇENYA

Kan ve gözyaşı yüreğimde biteviye
Acıları kuşanırım bu şiire
Ki bu şiir alıp götürecek
Vahşet dolu günlerin yaşandığı ülkeye.

Aah! Çeçenya Çeçenim
Masumiyet bahçesinin fidanları
Kevserim
Gümüş servilerim
Kolum kanadım
Ateş arkadaşlarım
Atam Şamil’in emaneti
Hak’kın Kafkaslardaki kalesi

Derken

Bir fecir zamanı gün perde perde aralanırken
Acı feryatlar yükseldi Çeçenyadan
Ve sona
Dalga dalga yayıldı ölüm.
Ölüm ne ki bir kurtuluş
Nasıl anlatsam bilemiyorum
Kelimeler kifayetsiz
Renkler yetersiz
Cihanda yok eşi ve benzeri böylesine bir vahşetin.
Öyle ki
İnsan kılığına girmiş ağzı salyalı çakal sürüleri
Arkalarında leş kargaları
Ülkemin bütün coğrafyasında
Ve her bir karışında kustular bütün kinlerini
Öyle ki
Bir çirkin görüntü sergilendi güllerin binlercesinde
Göğü ve yeri utandıran
El değmemiş kızlar ve dahi analar
Karadulların en necis kanlarıyla sulandılar
Ya çocuklar
Çocuklar ki
Saklambaç oynarlar gölgesinde mermilerin
Mermiler ki
Kurulmuş can pazarı çığlık üretir ölüm star
Öyle ki
Zoraki hicretin pusu kurulmuş yollarında
El ayak buz kesmiş
Günlerce aç ve susuz kalmış Çeçenistan
Çeçenim öz yurdunda prangalı
Yalnız ezik yorgun savaşçı
Bense başım eğik utanırım
Utanırım onsuz hürriyete
Kültür ve sanat abidelerim
Gökyüzüne uzanan minarelerim
Şen şakrak şarkılarım
Neş’em hüznüm
Bağım bostanım
Hayallerim hatıralarım
Heyhaaat şimdi hepsi geride kaldı.
Artık ağıtlar yakıyorum sana

Eeyyy yeryüzünün efendileri!
Ey insanlık!
Çeçenyada
Mavi dünyamın her köşesinde
Korkunç feryatlar yükselirken
Alevler içinde
Sen neredesin?
Sen neredesin?
Gözü yaşlı bulutlar kan ağlıyor
Sen ağlamıyorsun

Ey sevgili!
Ey benim uyuyan güzelim
Hele siz!
Çıldır çıldır bakan yıldızım
Kevser bildiğim arkadaşım
Baykuşun ölüm sessizliğinde
Bakıyorsun, görüyorsun düşünce yok
Bir hal ki kuvvet var rabıta yok
Sen ağlamıyorsun
Hava ağlıyor
Sen yine ağlamıyorsun.