Çeçen destanı Şiiri - İbrahim Kılınç

Güneş orda kan gölünde batarken,
Moskof yağmur gibi kurşun atarken,
Dost acılı düşman gülüp bakarken,
İnsanlığa bu dert zuldür Yarabbi.

Bir destan yazıyor Şamil'in nesli,
Bizlerden de artık ümidi kesti,
Bu zulüm fazladır belki on misli,
Şamil'in çektiği dertten Yarabbi.

Uygar dünya suskun moskof gülerken,
Akif'i düşündüm haber dinlerken,
Tek dişli canavar dediği türden,
Nesiller çoğaldı birden Yarabbi.

Yaşlı, kadın, çocuk, vuruyor Moskof,
Sanki şu kalbimi deliyor Moskof,
Kızgın köpek gibi uluyor Moskof,
Bu acıyı çekmek zordur Yarabbi.

Kahramanca çırpınıyor Dudayev
Bir bir yıkılıyor Grozni ev ev
Üç beş askeriyle uğraştığı dev
Onları zafere erdir Yarabbi.

Bu konuda tek laf yoktur dillerde,
Dünya gibi suskun bizimkiler de,
Nevruz kutlanır mı Türkî illerde,
Bayrama dost kanı doldu Yarabbi.

Devletten hayır yok, millettse suskun,
Yalçınlar konuşmaz, Kürşatlar suskun,
Bak Çeçen kardeşim bizlere küskün,
Onlara sen eyle himmet Yarabbi.

Azgın Moskof kınamayla uslanmaz,
Ateş bize düştü, batı da yanmaz,
Oluk oluk kana yürek dayanmaz,
Bu savaşı sona erdir Yarabbi.

İbrahim'i güzel haberle güldür,
Ya orda şehit et, ya burda öldür,
Ülküleri kanda yetişen güldür,
Onları zafere erdir Yarabbi.