Caz ve Çocuk -E- S'Onuncu Kitap 2.Son Yemek

“İntihar başka insanların yokluğudur.”
P. Valery

on kişiyiz masada, son yemeğin on adamı
bir adamdan artakalan on adam belki
isa’dan sonra cansever’den sonrası
oteller kenti’ni mırıldanıyor biri
bir otel de sizin adınız, diyor
öyleyse neden bu kadar kalabalık sokaklar
nereye gidiyor bunca gemi, bunca gökyüzü

on kişiyiz masada, yahuda yok isa yok
herkes kendi damarlarında dolanıyor geceyi
bir türkümüz yoksa bile güzeliz
ne nifak var aramızda ne teklif
söz vermiş değiliz birbirimize
susmaları susup gideceğiz gitmeleri hepsi bu
ve kadınlar da yok, kadınlar yoktur

on kişiden biri benim, biri bir eski şair
ölüm günlerinden kalma gözleri,
biri sana konyağından sunmanın ustası
masalların ölümsüz beyaz atlısı,
uçan halılar dokur seslerden biri bütün
çarmıhlarında acının gitar çalarken,
birinin saçları uzar, savurur hayata
satın alınmış düşlere, imkansızlığa,
birine kimse dokunmamıştır daha
dokunsalar ağlayacak gibi güler ağız dolusu,
biri en çok bir kızın babasıdır
yitirilmiş akşamlarda ud sesidir,
biri de hiç büyümeyen o çocuk
terkedilmiş bir denizin kıyısıdır,
biri bütün ölümlerle öldürmüştür kendini
döner durur rüzgarında değirmenlerin,
biri bütün kadınlarla evlendirmiştir
karanlık karnında kendi halkının

on kişiyiz masada, on kişi kaldık
onuncu köyden de kovulmuşuz ve yalan
dışarıda baş-arının tahtını kurmuş
son yemek bu, kapıları kapattık yaşamaya
çıksak aşk meşk, çıkmaz sokaklar çıksak
hep birlikte çıkacağız
hep ölüme çıkan yollara
başkaları yoktur çünkü, bundan başka dünya yok!

yalan söylüyorum.
on kişi değiliz artık.
onbir kişiyiz, arttık.
bir adamdan artakalan on adam ve bir kadın.

biri benim on adamın
dokuzu sen
ben, kendimde benim
kadın, kendinde kadın
ve kaldırdı başını çocuk o gece gitarından
işte şimdi caz ve çocuk, örs ve çekiç,
süslü kanatlarını
mıhlayan çiviler yere
hayata, yeraltına
kalbime