Caz ve Çocuk -A-Çocuk- 7.Şehir,2

yine o sokaktayım, kim bilir kaçıncı kez
taşları çılgınca sevmişim, çılgınlıkmış
sokakların k’ları yoruyor şimdi beni
yürüyorsam bir kez daha rastlarım diye
gençliğime, oysa yok,
güvercinler mesken tutmuş en bildik yerlerimi
ve dostların böyle küskün birer birer ölmeleri
nasıl genişliyor dünya / günlerimiz
bu şehir sevgilimdi, terketmiş beni

bu şehir sevgilimdi, terketmiş beni
oysa o ilk kapısından girmiştim şehre yine
sabahtı, yağmur vardı üstelik
demek yağan ben değildim artık, yağmurdu
çarşılar gördüm ışıl ışıl, ağaçlar aynı yerlerinde
elimle koymuş gibi buldum bir meyhaneyi
taşlar değişmişti öyleyse, evet
demek bir şehir bile yaşlanıyordu
meydanlar olacaktı, meydanlar yoktu
insanlar olacaktı, insanlar yoktu
telefonlar hep meşgul çalıyordu
insanlar hep bozuk çalıyordu
hep buradan taşındılar diyordu biri
biri resim yapıyordu sokakta
biri düşüp ölüyordu sokakta
öyle daralmıştı artık sokaklar
çocuklar kim bilir nerede büyüyordu
belki de yeraltında yaşıyordu aşk

belki de yeraltında yaşıyordu aşk
sırf bu yüzden biri öldürebilir kendini
ki öldürmüştü
sırf bu yüzden bir çocuğun
başı düşer gitarına
ki düştü
ve yüzünde kahredici bir gülümseme