Çaya Davet Şiiri Şiiri - İsmail Uysal

I
Bu gece sanki beyaz, kara bahtıma yüktü
Zira karanlığıyla gece üstüme çöktü

Özlemin sıradağı, önüm sıra dikildi
Bir hüzün deryasına daldım, sular çekildi

İçimde coşkusuyla kaç ilkbahar yaşıyor
Dağlardan kar iniyor, derelerim taşıyor

Gece sabaha çıkmaz, Güneş'in nazı tuttu
Başka işi çıktı da doğmayı mı unuttu

Tanıdık bir hasetlik seziyorum gülizar
Evvel kokunu benden koparmıştı bu rüzgar

Çölde bir vaha görmüş gibiyim, koşuyorum
Hasretinin çarkına takılıp düşüyorum

II

Bu gece kokun siner üzerime inceden
Bilmem hangi tarihli simsiyah bir geceden

Susturur söylenmezi, gem vurur rahvan ata
Tohumlara düşerek can verir tabiata

Kokun rüzgarı bile sarhoş etmiş, nicedir
Lodosun gözü dönmüş, karayel sakincedir

Çay içelim, diyorum oynamıyor dudağın
Hatırı kırılır mı ince belli bardağın

Ben gece melikine satılmış bir esirdim
Ben başağrılarını dolunaydan bilirdim

Meğer kokunsuz kalmak yakmaktaymış içimi
Gelseydin ne olurdu bir bardak çay içimi

III

Saçlarına dokunan rüzgarı hasmım bildim
Su taşıdı bardaklar dudağına, irkildim

Elin dokundu diye açtı ya yediveren
Düşmanım oldu gayrı gülleri dostu gören

Nazenin, gözlerinin değdiği cana küsüm
Sensiz doğup batana, geçen zamana küsüm

Bak adın geçti afak yandı, duyuyor musun?
Yıldızlar yoksun diye söndü, uyuyor musun?

Gelmedin çay soğudu, bülbül sustu, ateş kül!
Gelmedin gönül yorgun, akıl hasta, soldu gül!

IV
Göçmen kuşlar seferden dönüyorlar, bilesin
Okyanuslar kurudu, nerdesin, nerde sesin?

Saç sakal ağarttı bu gurbet denen gudubet
Gündüzü ayrı bir dert gecesi bir garabet

Bu gece bitmez gülüm, sehere bin asır var
Sanki dakikaların ayağında nasır var

Yıldızları korkutan yokluğundur, bilesin
Varlığınla mucize, yokluğunla çilesin

Karanlığın karası yaradandır sevgili
Derdi yari olana yara candır sevgili

Sevgili, çaya hasret katıyorum, nerdesin
Göçmen kuşlar da döndü, nerdesin, nerde sesin?