Çatlak Gölgeler Şiiri - Rüstem Badıllı 3

I.

Ruhumun yarığında yankılanan derin çığlıklar,
Her adımımda boşluğun duvarlarına çarpıyor,
Bir fırtına gibi sarıyor beni gecenin kollarında.
Bir gölge oldum artık, kırık bir aynanın sonsuz yansımaları,
Sürenin büküldüğü noktalarda kaybolmuş.
Zihnimde oyulmuş anılar,
Siyahın bitmeyen tonlarında çözülüyor,
Hiçliğin eşiğinde asılı duran bir varlık yokluğu gibi,
Her şey parçalanmış bir geçmişin sıratındayım.

II.

Cehennemin zincirlerinde tutsak kalmışım,
İçimde kuruyan bir dünyanın yankıları,
Çıplak adımlarımda bin yıllık acılar.
Bir zamanlar alev alev yanmış kalbim,
Şimdi sadece külleri tüten bir enkaz,
Bir daha ateş almamaya yemin etmiş izleriyle.
İsyanın zindanlarında, bitmeyen döngülerde kayboldum,
Her an, içimde daha derin bir yara bırakırken,
Sessizce sönümlenen bir yangın gibiyim,
Kıvılcım hep gözlerimde saklı kalmış.

III.

Bir girdap gibi çekiyor beni karanlık düşünceler,
Her adımda daha da içime çeken,
Bir uçurumun eşiğinde titreyen varlığım,
Ruhumun en karanlık köşelerinde yankılanan bir ses,
Dudaklarımda taşınan bir lanetin mühürü.
Duygularım boş bir kabuk gibi,
Her darbede daha derin çatlaklarla doluyor.
Her nefeste, kaybolan bir benliğin izinde sürükleniyorum.

IV.

Kendi varlığımla savaşan bir hayalet oldum,
Her gece biraz daha kaybolan,
Sürenin içinde eriyen bir hüzün gibi,
Düşen bir sonbahar yaprağı gibi savruluyorum.
Gözlerimde yankılanan son bakışlar,
Beni dipsiz bir karanlığın içine çekerken,
Her şeyden vazgeçtiğim o an,
Karanlığın içinde bir ışık aradım, bulamadım.
Çözülmeyen bir bilmecenin ortasında kaybolmuşum,
Kendi varlığımın içinde sıkışıp kalmışım.

V.

Bir taş gibi ağır, bir bulut kadar hafif,
Yüklerim omuzlarımda çökmüş,
Her adımda biraz daha dibe çekiliyorum,
Sürenin döngüsünde yitip gitmiş bir ruh,
Bir bilinmezin içindeki en karanlık iz.
Her çığlık, yankısını bulamadan kayboluyor,
Her nefes, biraz daha az hayat taşıyor içimde.
Boş bir gökyüzünde süzülen bir hayal,
İçimdeki karanlıkla savaşamadan yitip gidiyorum.

VI.

Bir fırtına gibi içimde kopan sessizlik,
Kırılan kelimelerin yankısında kayboluyor,
Her çığlık, yankısız bir boşlukta boğuluyor.
Zihnimde açılan yaralar,
İzlerini silmeden tekrar tekrar kanıyor.
Bir kapı araladım, ardında sadece boşluk buldum,
Kendimden uzaklaşan her adım,
Daha da derin bir çukura sürüklüyor beni.
Bir bilinmeyen olarak kalmak,
Belki de kaderimin en gerçek yanıydı.
Zifirdeyim, etrafımda ışık yok.

VII.

Acının sessiz haykırışı,
Gökyüzüne ulaşmadan sönen bir kıvılcım gibi.
Tutsak olduğum duvarlar,
Her nefesimde biraz daha daralıyor,
Ben, her adımda biraz daha yok oluyorum.
Sürenin sonsuz döngüsünde kaybolmuş bir ruha,
Bir iz, bir ışık arıyorum.
Her köşe başında,
Beni daha derin bir karanlık bekliyor,
Her adımda daha da kayboluyorum.

VIII.

Gözlerimde titreyen son umut kırıntısı,
Yıldızların sönmeye yüz tuttuğu gecenin içinde,
Her an biraz daha yitiyor.
Bir gölge gibi süzüldüm duvarların arasında,
Kaybolan zamanın peşine düştüm,
Her saniye, bir başka yıkımı çağırdı.
Yaralarım, asla kapanmayan derin uçurumlar gibi,
Her nefesimde kanıyor,
Sonsuz karanlıkta daha da siliniyorum.

IX.

Bir hayalet gibi dolanıyorum zihnimin sokaklarında,
Sessizliğin yankısında kaybolmuş,
Bir varoluşun izini sürerken,
Düşlerimde kanayan anılar,
İçimdeki boşluğu daha da derinleştiriyor.
Her çığlık, sessizlikte boğulmuş,
Ben, kendi karanlığımda hapsolmuş bir suretim,
Sonsuz bir döngünün içinde sıfıra iniyorum.

X.

Şimdi, son bir adım kaldı uçurumun kıyısında,
Bir gölge gibi titreyen ellerimle tutundum karanlığa,
Son bir ışık arıyorum,
Bulduğum sadece boş bir gece.
Her şeyin bittiği noktada,
Kendi varlığımın anlamını ararken,
Bir kez daha kaybolmuşum,
Acının içinde,
Kendi yankımı duymaya mahkumum…