Çatırtı Şiiri - İlyas Kaplan

her yanda sükut
her şeyde bir üzüntü
takvim yaprağında çıplak zaman perisi
içine çiy düşmüş
boğuk bir sesle ağlar ta uzakta yapayalnız

pencerem de bezgin orkide çiçeklenir
yıkık dökük köhne sokaklarda
alçak damlarından titrek dumanların tüttüğü evlerde
her yeri kaplar yoğun yalnızlık
içimdeki en saf ses kimi vakit
lapa lapa yağarken üzerime

sakince düşülen uykular nicedir kayıp
kalınca bir urgan da düğüm üstüne düğüm
ateşe bırakırım masamdaki şiirleri
yaldızlı kalemle yazılmış
yarısına kadar dolu sayfaları
boş kalan son satırları

kapının ardından yetişir kedim bir kez daha …
gözlerimin içine derin derin bakarak
en keskin acıları avutur patileriyle
ne kadar haklı olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum

kalbimde dolaşma izni verdim onlara
göklerin kapılarını açtım
beni arzuladılar
beni aradılar
bana sığındılar
gizlice yalvardılar
işlemedikleri günahlardan dolayı

soğuk, gri, depresif bir coğrafyada
ısınmaları için deli gibi ateş yaktım onlara
bir parça ekmeğe tereyağı sürdüm
oturup pencereden kar manzarasını izledik beraberce,
hiçbir şeye aldırmadan gecelerce
gizemli karanlıklara bakmadan
sonu olmayan boşluklara aldırmadan
içinden pınarlar akan bir sis dünyası yarattık

öylesine dehşet verici bir çatırtıydı
gökyüzü yarılmıştı sanki
duyulanlar meğer buzun çatlama sesiydi
zihnimizdeki baharın ilk habercisiydi

kimse yoktu,
araba yoktu, caddeler yoktu yollar yoktu
ama umutlar yüzlerceydi
gizemli alevler taşıyordu adeta kelimeler yanarken
buğulu, leylak rengi bir pusun ardında

redfer