Çarmıh Şiiri - Mehtap Nur

Ses çıkar ki cehennem, çarmıh gibi gerilmiş,
Dün çağrışan bedenler, post misâli serilmiş...

Gök kubbenin altında, hiçliğin bir güncesi,
Yarınlardan sitemkar, bugünlerden isyanlı,
Aklımdan hiç çıkmayan, bir ölüm düşüncesi,
Gençliğimden istemkar, varlığımdan nisyanlı...

Hem yitirmiş, hem bulup, sonsuzluğun ilkleri,
Beynimin kıvrımları, fikirlerle yoğrulu,
Milyonlarca sözcüğün, ruhumda kesikleri,
Bedenim hiç durmadan, seccademe doğrulu...

Huzme huzme bir ışık, gözlerim mi körleşti?
Bir ışık ki nur dolu, tam gönlüme yerleşti...

Nurunda tüm alemin, kusurları gizlenmiş,
Nurunda bir âlemin, sevdası filizlenmiş...

Doğrular altüst olur, nihayetsiz bir sancı,
İçin mi kasvetlenen, yoksa tüm olanlar mı?
Derinlerde tükenmez, bir münzevi inancı,
Kelamlardan döktüğün, ciğerlerde dolan mı?

Cümlesinden yüz bulsan, mahlukat-ı beşerin,
Ne cümlesi seninle, ne sen beşerle birsin
Müjdesiyle canlansan, bir ölü mübeşşirin,
Ne zümresi seninle, ne sen bi'şerle birsin...

Tevâzuyla süslenen, bir rüzgar serinliğin,
Batsam bile boğmayan, huzurdur derinliğin...

Mahlasımda gizledim, özgür ruhum tutuldu,
İsmimin Mehtap hâli, Yunus(as) gibi yutuldu...