Çaresizlik Başka Şey Şiiri - Armağan Öztürk

Üzülüyorum zifaf gecelerinde kemikli ellerin gelinleri acıtmasına
Üzülüyorum ama ne çare
Ne gelir elimden
Sokaklar boş, ıssız arkadaşsız hala
Hala şapkadan çıkan tavşanın aslında nereden çıktığı tartışılıyor

Yaşlıların kalbi var
Onlar derin yataklarında
Hırlayarak soluyorlar
Duyamıyorlar çığlıklarını
Hala
“eski”
Bir adım önde
Çorbaları sıcak yapıyorlar yiyemeyelim diye

Ne kadar kulağını dayasan da toprağa
Tabutlardan kahkaha sesleri yükselmiyor hala
Demek ki
Aşağıda
Yukarıdan farklı değil

Üzülüyorum zifaf gecelerinde kemikli ellerin gelinleri acıtmasına
Üzülüyorum gecenin efendisi, gündüzün kölesi olan insana
Ama ne çare
Ne gelir elimden
Zavallı bir şairim ben