Çaresiz Olmak Şiiri - Suat Kayis

En sevdiğim zaman şimdi,
Dışarıda hafiften bir yağmur başlamış.
Islanmaktan korkan kimse kalmamış sokaklarda.
Rengârenk şemsiyeler bile gözükmüyor etrafta.

Hadi, kalk!
Yürüyelim azıcık seninle…
​Kapının arkasında ince bir yağmurluğum var,
Yol uzarsa üşüme diye.
Saatlerce yürüyebilirim,
Kimse de lazım değil aslında.
Bir tek o gelmesin benimle.
Yolda çıkar nasıl olsa karşıma.

​Çok kırgınım bir bilse!
Ona söyleyemediklerimi,
Hatta bir duysa neden sustuğumu…
Kırgınım sadece.
Çok zor olsa da,
Yolunda her şey diye,
İyi görünmekten yoruldum.
​Sen de öyle bil,
İçin rahat etsin.
Bilmediğin bir yerde perişan haldeyim;
Sen bilmemelisin.
Hiçbir şey yokmuş gibi davranmak,
Zoruma gitse de bazen,
Çok ağrıma gidiyor.
Tam söyleyecekken yutkunuyorum kelimeleri.
Susuyorum artık,
Sessizce......
​O zaman anlıyor işte insan;
Kelimelerin yetmediği yerde kalem neden yazıyor diye?
Bir umut işte,
Olur da bir gün sen de okursun diye…
Ben bunları yaşarken senin hiç haberin olmuyor ya…
Geç kalırsan,
Keşkelerin telafisi yok bu hayatta!

​Yürüyorum sessizce,
Islana ıslana,
Dudaklarımdan mırıldana mırıldana.
Neresi benim yerim,
Bilmiyorum.
Nereye gidiyorum,
Bilmiyorum.
En kötüsü de nerede durmalıyım,
Onu da bilmiyorum!

​Herkes bir yere ait bu dünyada.
Ben neden kendimi bir yere ait hissedemiyorum?
Hiçbir şeye hevesim de kalmadı.
En güzel yaşlarımı,
En güzel yıllarımı harcadım,
Heba ettim.
Ve en sonunda vazgeçtim.
​İki kişilik hayatı,
Tek başına yaşamak zorunda kalmak da sevdaya dahil mi?
Eğer dahil değilse,
Ona da eyvallah derim bu saatten sonra.

​Sorsana bir kendine:
“Üzülünce sen nereye gidiyorsun?” diye.
İnan,
Ben sordum da,
Öyle gidecek bir yerim yokmuş.
O yüzden bitmiyormuş yürüdüğüm yollar.

​Ansızın bir müzik duyarsın da,
Kilitlenir kalırsın ya;
Gözlerin kararır,
Dünyan karanlığa gömülür.
Sorma işte,
Şu an ne haldeyim!
​En sevdiğimiz şarkı çalıyor balıkçı barınağında.
Ufakta bir ateş var,
Yanında masa.
Muhabbet,
Kadehler dolu…
Yağmur yağıyor zannediyor insanlar.
Durduk yere hiçbir şarkı ağlatmaz insanı.
Korkma......
Yağmur yağıyor!
Karışır gözyaşların,
Anlamaz kimse.
​Yaşayamadık işte biz,
Sadece hayal kurduk senin gelişini.
Artık hayal kurmayı bile özlüyorum!
Orada da mı yasaksın bana?
Oraya da gelmiyorsun sen.
Rüyalarımın içinde yoksun,
Bulamıyorum…

​Bir banktan,
Geleni gideni seyrediyorum:
Herkes ne kadar mutluymuş aslında.
Ey hayat,
Bana mı sitemin,
Bana mı öfken?
Diye haykırasım geliyor.
Sonra gülüyorum için için kendime.
Diyorum,
Bak, güldün işte!
​Zaman varken tadını çıkarmak lazım değil mi hayatın?
Bir gün bitecek nasıl olsa,
Bir sonu olacak.
Kayıp gidecek elinizden,
Çaresizce izleyeceğiz en acı sonu.
Herkes gibi yaşayacağız.
Ne bir eksik,
Ne bir fazla,
Vakit gelince herkes gibi.
​Hep yarım kalacak hikâyelerimiz.
Ya da biz asla sonunu göremeyeceğiz.

Biliyorum,
Bu hayat imtihan dünyası.
Yoracaklar,
Yorulacağız......
Üzecekler,
Üzüleceğiz......
Hayal kuracağız,
Yıkacaklar.
Ellerinde olsa,
İnan yaşatmayacaklar.
​Ama artık neyin canımı yaktığını öğrendim.

Kimsenin vebalini alarak yaşamayın bu hayatta!
Eğer bir insan,
Ben bunu hak edecek ne yaptım diye,
İsyan ediyorsa,
Rabb'im,
Hıçkıra hıçkıra ağlıyorsa;
Vebalini ödeyemeyiz asla!
Sebebi ne olursa olsun,
Bir erkek ağlıyorsa,
Çok çaresizdir.
​Yaşanmışlıklar aklımıza her geldiğinde,
Bir ömür çalar bizden.
Ben seni iyileştiririm de,
Sen benim öldüğümü asla fark edemezsin.
Uzaktan seyredersin,
Benim varlığımdan bir haber sadece…