Çapulcu Şiiri - Veysel Şimşek

Yok elde avuçta dardır kafesi,
İs tutmuş tencere kırık tavası,
Sosyete kılıklı zengin havası,
Kendisini birşey sanar çapulcu.

Bencillik üstünde kendin beğenen,
Şunum bunum vardır diye övünen,
Bir yudum alkölle kırk yıl sevinen,
Gezer orda burda hüner çapulcu.

Boş insan insana vermezmiş değer,
Ehli insan herşeye boynunu eğer,
Bizim çapulcular içince söğer,
Ayılandan sonra söner çapulcu.

Böyle insanlar cahillerin azgını,
Hoş kalplere hep uğratır bozgunu,
Allah verir her insanın rızkını,
Aldanır varlığa kanar çapulcu.

Karga tilki çakal gardaşmı olmuş,
Çapulcu şeytandan dersini almış,
Bir bilse kendini yaşarken ölmüş.
Çok olur heryerde hüner çapulcu.

Zenginlik vermektir almakla olmaz,
Çapulcular iyilikten hiç bilmez,
Şeytana dost olur dostuna gülmez,
Bilki herkes seni kınar çapulcu.

Satar seni üç kuruşa köle olur,
Çıkarına ters düş elden el olur,
Söz dinlemez nede nasihat alır,
Baykuş gibi her dala konar çapulcu.

Veysel der boş dünya neye ne gerek,
Bilki çapulcuda ne gezer yürek,
Çapulcu boş yere sallama kürek,
Vardır her ortamda hüner çapulcu