Yalnızlığın kasveti üzerine çöktüğünde, hafızası esir alır insanı.
Geçmişin örümcek tutmuş, yaş almış anıları.
Zincirleri öterek toplanan bir çapa, günyüzüne çıkan paslı bir demir parçası.
Oldukça ıslak, bir o kadar ağır gelir, yaşamın hatırası.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
nicelerine....güzeldi...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta