“Her yürek, kendinin kaderidir.“Balley
“ Dayanmak, kaderi yenmektir.” Campbell
Ailemden çok uzakta bir şehirde yaşıyordum. İşe gitmek için kalktığımda soğuk hava iliklerime kadar işlemişti. Penceremden dışarı baktığım da, her tarafın bembeyaz karla kaplı olduğunu gördüm. Gece kar yağmıştı yine bu soğuk şehre. Yalnızlığımın verdiği hüzünle içimi buz tuttu birden.
Güneşin keskin ışıkları beyaz karın üzerine nasıl da yansıyıp gözlerimi, kamaştırıyordu.
‘’Sevmiyorum,” dedim bu şehri. Burası neresi? Ben kimim? Bu saçma sapan koşuşturmaca da neyin nesi diye geçirdim içimden.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta