Cansum Şiiri - Özlem Koçer

Evet arkadaş.
Ilk kez görüyorum seni.
Seni tanımamışlığım karşısında oturuyorsun karşımda.
Elinde seni kendine çekmiş bir cisim,
benzersizliğine şahit olma hakkını vermişsin ona.
Bakmak isterim yüzüne merak duygusu içerisinde ama eğmişsin başını,
zaten kaldırı versen bahar kıskanacak güzelliğini.

Kapatmışsın saçlarını neden ki?
Açı ver simsiyah saçlarını ve hissettiriver rüzgâra en güzel savurganlığı.
Savruldukça savrulsun saçların rüzgarda, kokun yayılsın her bir yana.
Kokunu kıskansın Ilkbahar.
Ve bu burculuğa eşlik eden Nisan çiçekleri.

Bu kez de görüveriyorum seni kaldırımda,
Sessizce oturmuşsun.
Kaldırımlarda eşlik etmiş sessizliğine, hep kalmanı istercesine sessiz ve beşersizler.
Sokak şenleni vermiş varlığınla.
Akşam karanlığını bastırıp, aydınlatı vermişsin bütün şehri gülüşünle.
Sonra dönüveriyorsun bana seslenişimle,
Ve şahit oluyorum bir kez daha eşsiz bir güzelliğe.

CANSU.
Ismin gibisin sen de.
Hayat veriyorsun neşenle ve hiç büyülmesi istenmeyen çocuksu hayallerinle.
Sevimlisin, hep sevilmek istenirsin kendimce,
Ve baktıkça bakılmak istenirsin herkesçe.

Evet arkadaş.
Yazdıkça bitmeyecek bir tükenmezlik,
tükenildiğinde yeniletecek bir dosluk görüyorum sende.
Evet görüyorum gözlerin de,
Kalbinin güzelliğini yansıtan bir ışıltı.
Bakıldığında huzur veren, mutluluk bahşeden,
Kötülükler karşısında iyiliği seslendiren ve duyuldukça umut veren,
Umutsuzluk karşısında güç veren,
Güçlendirdikçe seni kendine getiren,
Ve kendine geldikçe de dostluğundan ayrılmak istenmeyen bir sonsuzluk var,
Evet işte o güzel gözlerinde.