Canlar cananı Şiiri - Emrah Bekci 2

Gönül safadır, her dem onu zikreyleyen,
Dünyâdan arınan, dîvâne hâldeyken,
Ruh aşk ateşinde yanar, közdeyken,
Kül olup savrulan, özden neylesin?
Özde tüten, aşkı bulan, bilen söylesin...

Derviş olur da âşık olup dönerler,
Bülbül misâli cân dile gelip yanar,
Mâşuk aşkında, gönüller hep kanar,
Aşk ile dolmayan, Kevser neylesin?
Kendin bilen, cânın gören, bilen söylesin...

Meyden içen, dergâhını bulur gider,
Dost hanesine girer, aşk ile döner,
Mihrapta secdeler, hakikate erer,
Bağrı çorak olan, gülşen neylesin?
Serden geçen, aşktan içen, bilen söylesin...

Sûfi olup da aşk seccâdesin seren,
Nûra yürüyen cân, her lâhza eren,
Mansûr misali aşk ipinde dönen,
Kendiyle dolmayan, deryâ neylesin?
Dalga vuran, sahil bulan, bilen söylesin...

Ruhlar ezelden mîrâcına erendir,
Kendi özünü bularak devrândır,
Hakk’ı bilen cân, sırrına erendir,
Sırra ermeyene, irfan neylesin?
Hakkı bulan, aşka dolan, bilen söylesin...

Gözlerde nûr, dilde duâ saklıdır,
Dost aşkıyla yanan, cümle haklıdır,
Gönülde hasret, vuslat murâd yâklıdır,
Derdini bilmeyen, dermân neylesin?
Dostu duyan, sırrı duyan, bilen söylesin...

Gün gibi doğar, aşk ehline bahşedilir,
Derviş olup da her dem ona secde edilir,
Kendinden geçmeyen, aşkla hiç sevinir?
Aşka kul olmayan, cânân neylesin?
Serden geçip, sırdan içip, bilen söylesin...

Meyhânesinde aşk, cûş olup çağlarken,
Bağrına aşk kazılı cân, özden yanarken,
Her dîvâne feryâd ile haktan beklerken,
Aşkı bilmeyene, mîrâc neylesin?
Özü sezen, hâli gören, bilen söylesin...

Semâha duran cân, aşkı ile devrân,
Mânâya erişir, sırda olur pîrân,
Dünyâ ona boş, cân hep huzur bulan,
Ser verip almayana, irfân neylesin?
Bâkî kalan, aşkı duyan, bilen söylesin...

Aşktan içip de, cân sefâya erendir,
Gönül hânede, vuslatını görendir,
Cemâl-i Mevlâ’ya sırrını verendir,
Kendini bilmeyen, cennet neylesin?
Sırdan geçen, aşkı içen, bilen söylesin...

"Feilâtün feilâtün feilâtün feilün"