Canın Seferi Şiiri - Hüseyin Erdinc

“Canın Seferi”

Ben bu yola düştüm aşkın izinde,
Ne tac ararım, ne taht gözümde.
Her şey fânî, kalmaz elde,
Bâki olan bir tek Dost’tur özümde.

Dünya bir han, yolcusu biziz,
Ne geldiysen onunla gidersin.
Altın, gümüş seni oyalar,
Hak kapısın bulursan dirilirsin.

Bir gül açar, adı “Hu” olur,
Bülbül yanar, kanadı nur olur.
Aşksız gönül taş kesilir,
Aşkla atan kalp sır bulur.

Ben benliğimden geçtim, benlik yandı,
Küllerimden bir sır doğdu, aşk uyandı.
Pir Sultan der, “Gel aşk ile yan!”,
Ben de dedim: “Can, can ile canlandı.”

Her nefeste bir perde kalkar,
Her perdede bir hakikat parlar.
Kul ararsa gönül deryasında,
Bir inci bulur, adı “Allah”’tır.

Çölde yürür gibi susuz kaldım,
Her damlayı aşk diye tattım.
Dost kapısında sükûtla oturdum,
Sükût ile bin hakikat işittim.

Ne medrese, ne kitap, ne söz yeter,
Aşk mektebinde ders gören er.
Bir bakışla âlemden geçer,
Bir tebessümle cennet düşer.

Benim yolum sevdâ yolu,
Derman aramayan derde dolu.
Gönül aynasında baktım ben,
Baktım ki cemâl, bütünüyle O’dur.

Gel ey yoldaş, gel otur yanıma,
Yanmak gerek, düşmek aşk harmanına.
Gözden düşen yaş, gönülden dua,
Yol sonu vuslat, sır “Hu” kapısında.

Hüseyin Erdinç