Gözpınarlarımda azıcık yaş birikse,
Yüreğin parçalanırdı.
Koşarken ansızın takılıp düşsem;
Sanki, senin canın acırdı.
Babam vefat ettiğinde;
Ömrünün baharında,
Beş çocukla kala kaldın ortada.
'Bunları yetim yurduna bırak git.
Gençliğin elden gitmeden,
Evlen başkasıyla' dediler.
En yakınlarım bile...
Bİzi boynu bükük bırakıp gitmedin.
'Ben canlarımdan ayrılarak yaşayamam.
Ölürüm, Allahın emri bilirim.
Fakat ikinci bir acıya asla katlanamam'dedin
Gitmedin canım anam.
Bizleri melül mesül bırakıp gitmedin.
Babama olan sevdanı pay ettin hepimize,
Yemedin yedirdin,giymedin giydirdin.
Irgat oldun çalıştın gece gündüz.
Ağladın, sesini duyurmadın bizlere
Yaralı bir ceylan gibi...
Beşimizde büyüdük,evlendik.
Torunların ellerinden öptü..
Biz, cennet mekanı ayaklarından.
Kabrin nur,makamın cennet olsun.
Canımın canı annem.
Kayıt Tarihi : 19.3.2007 12:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bu şiiri her şeyin en güzeline layık olan anneme, çocuklarım olunca onlariçin neler yapabilirim sorusunu kendime sorduğumda ne kadar zayıf olduğumu gördüğümde yazdım. Ömrünü yavrularına feda etmiş.bir bahçivan titizliği ile güllerini büyütmüş ulvi bir insan.Dualrında 'Allah'ım benim canımı alda yavrularıma birşey olmasın ' niyazında bulunmuş,ölümü kendine kıymış.Çocuklarının üzerine hep titremiş,cefakar,elleri nasırlı bir Anadolu Anası,değil ellerinden ben onun ayaklarının altından öptüm.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!