Canımı Yaktılar Oğul Şiiri - Mehmet Soysal

Canımı yaktılar oğul!
Sanki bir veda değildi de,
Sonsuz bir Cehennemdi göğsümde yanan
Alev alev kor gibiydi yüreğim..

Geceleri kendi çığlıklarımla inledi beynim
Gündüzleri hep boynum hep bükük
Ve yorgundu bedenim.

İnsanlar çok utanmaz,
Yüreksiz,yüzsüz ve vicdansızdı.

"Elveda" demek dile çok kolay,
Ama "Dur" demek bir o kadar zordu.

Canımı yaktılar oğul!
Sanki bir veda değilde,
Kocaman bir cam parçasıydı göğsümde kalan
Param parça toz gibiydi yüreğim..

Geceleri kendi kendine konuştu dilim
Gündüzleri bomboş sokakta
Ve üşüyordu ellerim.

İnsanlar çok acımasız,
Arsız,hırsız ve yalancıydı.

"Seviyorum" demek dile çok kolay
Ama "Sevmek" bir o kadar zordu

Canımı yaktılar oğul!
Sanki bir veda değilde,
Kocaman bir kan nehriydi göğsümde kanayan
Kendi kanımda yüzüyor gibiydi yüreğim..

Sonra vazgeçtim oğul!
Paslı çiviyi saplarcasına yüreğime
Unuttum!

Canım yana yana
Sessiz çığlıklarla titreterek yeri göğü
Gönlümde olan depremlere "dur! " diyerek
Unuttum!

Canımı yaktılar oğul!
Ama niye yaktılar unuttum.

Canımı yakanları,
Canımdaki yangınlarda unuttum!

Unuttum ki;
O yangında kül olup,
Bir daha çıkmasınlar diye karşıma.

Bir maziyi?
Gönlümde kül eyleyip Unuttum..