Canımı Al Canımı Şiiri - Celal Bahar

Ne zaman ki canım yandı,
Anladım ki aşkta bir yalandı.
Ne zaman ki bıçak kemiğe dayandı,
Anladım ki bu gönül,
Bir hayale aldandı.
Bilseniz kaç günüm,
Geceden daha karaydı.
Görseniz bu gönlüm,
Nasıl da harabe,
Nasıl da virandı.
Hiç bir zulüm bu kadar acıtmazdı.
Hiç bir zalim böyle yakıp yıkmazdı.
Ve hiç bir kul,
Ölümü bu denli arzulamazdı.
***
Ne zaman ki aklım başıma geldi,
Toz pembe hayallerim küle çevrildi.
Aşk diyen gönül uykusundan uyandı,
Anladım ki gerçekte her şey rüyaydı.
Ve kader de o rüyadan uyanmak vardı.
Bir bilseniz nasıl da güzeldi,
Bir görseniz o çok başkaydı.
İnsan demeye dilim varmaz.
Cennetten huri desem,
Bence o bile az.
***
Ne zaman ki ben bana geldim,
Anladım ki o an yardan geçtim.
Ne zaman ki gerçeği seçtim,
Anladım ki hayalimden vazgeçtim.
Ah gönül ah...
Olmayacak dala ne diye konarsın.
Olamayanı söyle kime sorarsın.
Hiç görmedin ki sen kimi ararsın.
Ey sevgili ya sen...
Peki sana ne demeli.
Hem yoksun hem de varsın.
Hem uzak hem de yakınsın.
Hem içimde kalırsın,
Hem aklımı alırsın.
Canımı al canımı.
Aklımda ne ararsın.
Al ki kurtulayım bu hasretin elinden,
Hiç mi bu cana acımazsın...