Canımdan Öte Şiiri - Gökhan Sağıt

Şair, hayatın en ağır gecelerinden birinde yazmaya başlar bu dizeleri. Karanlık; sadece gecede değil, ruhun içinde de yoğundur. İnsan kalabalıklar içinde bile kendini eksik hissederken, bir ses, bir varlık çıkar karşısına. Ne büyük vaatler verir ne de mucizeler sunar. Sadece “Ben buradayım” der. Ve bazen insanı hayatta tutan tek cümle budur. Bu şiirdeki kişi; kimi zaman bir dost, kimi zaman bir kardeş, kimi zaman bir sevgili, kimi zaman da insanın kendi içindeki güçlü sestir. Her “dokunuş”, gerçek bir temas değil; bir mesaj, bir bakış, bir anlayıştır. Gözyaşını silen el, acıyı yok etmez ama onunla yaşamayı öğretir. Şairin kırılmış kalbi, yeniden sevmeyi değil; yeniden güvenmeyi öğrenir. Zaman geçtikçe dertler azalmaz, aksine birikir. Ama yanındaki bu varlık, her derde bir çiçek eker. Acı hâlâ vardır; fakat artık yalnız değildir. Ay ışığı gibi… Karanlığı yok etmez ama yolu görünür kılar. “Kaldırımlarda yürümek” hayata tutunmayı, “Yıldızlarda koşmak” umudu simgeler. Yani bu şiir, imkânsız görünenin yanında yürümeyi öğrenmenin hikâyesidir. Ve finalde söylenen “Canımdan öte, canımsın”, bir aşırı sevgi değil; “Sen varsın diye ben ayaktayım” demenin en sade hâlidir.