Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kardeşim tabiki bu güzeller güzeli ülkemizin uğruna ölmek hem boynumuza borç hemde şereftir.
Tebrik ederim.10 + ant.
Buda benden
Dış ülkelere satmış bir kaç kansız kendini.
Yutmuşlar akılsızca o kafirin fendini.
İç düşman satın almış ahmak bir kaç gencini.
Göz bebeyimsin benim canım ülkem TÜRKİYEM Mahmut Ünsal
Saygıyla selamlıyorum.Selam ve dua ile.
Işık tuttun tarihte pek çok mazlum millete
Önüne sen set çektin,dur dedin hep illete
Yol gösterdin insana,düşünce o zillete
Göz bebeğimsin benim canım ülkem Türkiyem...Ahmet Arslan hadimi
Alahın lütfu güzel ülkemi sevenleri sevmek boynumun borcu ne mutlu güzel duygularla sevgisini paylaşanlara 10 puan saygılar
(Hubbul Vatan, Minel iman..) Vatan sevgisi imandandır..
Aziz kardeşim bu şiirinizi herhalde okumuştum Ama olsun bir daha zevkle okudum. Tebrikler 10 ve Ant.
Selam ve sevgilerimle..
Değerli can kardeşim, şair dostum, yüreğine kalemine sağlık hakikaten bu güzel vatanımız için ne kadar yazsak azdır...Bende bir zamanlar Cennet Türkiyem diye bir şiir kaleme almıştım o şiirim aklıma geldi..Harikayda gönülden tebrikler tam puan...selam ve dua ile kalınız...
Üç deniz ortasında üç kıtayı bağlayan
Bir köprü her köşesi medeniyet çağlayan
Tüm dünyada mazlumlara koruma sağlayan
İnsanlarla dopdolu canım ülkem,Türkiyem
Hubbul vatan Minel iman. Hadisi şerif.
Vatan sevgisiyle coşan yüreğe selam olsun...
CANIM ÜLKEM TÜRKİYEM'İ okurken,yıllar evvel ki gençliğimi hatırladım.
Komutanım bana oğlum Hüseyin seni Kıbrıs'a göndersem gidermisin demişti de ben o an Komutanımın yüzüne nasıl baktığımı hatırlamıyorum da komutanım bana hayırdır Hüseyin çavuşum neden baktın öle dediğinde.Komutanım GİDERMİSİN demene baktım komutanım ne demek gidermisin SEVE-SEVE dediğimde yanıma gelip alnımdan öptüğünde gözlerinden yaşlar sicim gibi akmaya başlamıştı ve hıçkırarak ZATEN SİZLERDEN DE O beklenirdi oğlum..Dediği hala kulaklarımda seslenir.
Siz de birbirinden değerli kıtalarla gönül evimize sabah güneşi gibi doğdunuz...
'Gece karanlığında görsün gözüm gündüzü
Ay yıldızın parlasın, aydınlansın gökyüzü
Sensin tarihe ayna sensin yurtların özü
Gözbebeğimsin benim canım ülkem Tükiyem '
elinize yüreğinize gönlünüze sağlık efendim.Hüseyin Dağlar.
Sende doğdum büyüdüm, her haline alıştım
Denizine, havana, toprağına bulaştım
Varlığın varlığımdır bu uğurda çalıştım
Gözbebeğimsin benim canım ülkem Türkiyem
Dünyada yoktur eşin, her yanın cennet kokar
Ovaların yemyeşil, ırmakların gür akar
Kör olası düşmanlar sana imrenip, bakar
Gözbebeğimsin benim canım ülkem Türkiyem
Boynumun borcu oldu senin uğrunda ölmek
Sana gönül koyanı dost değil düşman bilmek
Her yanına sevgiyi dokusam ilmek ilmek
Gözbebeğimsin benim canım ülkem Türkiyem
Gece karanlığında görsün gözüm gündüzü
Ay yıldızın parlasın, aydınlansın gökyüzü
Sensin tarihe ayna sensin yurtların özü
Gözbebeğimsin benim canım ülkem Tükiyem
Ne yiğitler var sende sayamaz ki bu diller
Canla, kanla alındın, iyi biliyor eller
Senin için ölüme, koşacaktır gönüller
Gözbebeğimsin benim canım ülkem Türkiyem
Ey güzel Anadolum bizler ki sana muhtaç
Ülkelerin incisi, sensin başımızda taç
Havan, suyun, toprağın, gönüllere bir ilaç
Gözbebeğimsin benim canım ülkem Türkiyem
ALLAH BİZE BU ÜLKEDE ÖLEYİ NASİP EYLESİN...AMİNN
Biliyormusun dostum
Ben AVRUPANIN en çok nyini seviyorum
TÜRKİYE YE DÖNÜŞÜNÜ
HARİKA BİR ŞİİR
KUTLARIM
Yüreğine kalemine emeğine sağlık
Bu şiir ile ilgili 69 tane yorum bulunmakta