Canım İstanbul'da Nazlı Kar

Aylardan Ocak,
Mevsimlerden kış,
Gönlüm okyanuslara yelken hevesinde,
Canım İstanbul’da nihayet kar serpiştirmekte…

Zor gelebildim işyerime,
Malum kara kış, trafik mücadelesiyle.
Ellerim üşüdü ama beyaz karı görünce,
Ruhum ısındı, aydınlandı gönlüm yine…

Ak pak dokusunda bembeyaz saflığın,
Yeşil gözlerimde huzurlu bir bakış,
Kar çaldı bak, yüzüm kızarmış,
İzlerim de silinmedi, ardımda kalmış,
Hoş geldin, kara gecelerin sabahında,
Ey nazlı, cilveli, işveli güzel kış…

Sessiz akan şelale misali kar yağmakta,
Manzara gelin kız saflığında.
Ruhum huzur iklimlerine yine yelken açmakta,
Sayende döndü gönlüm bu kara kışta,
Filizlenen bahar dallarına….

Erime öyle hemen kar, dur!
Kardan adam bile yaptım,
Kömürden gözler, düğmeler taktım,
Sandım ki bu bir rüya, uyanacağım,
Gözlerime bir an inanamadım,
Dayanamadım, sıcağı sıcağına,
Çalakalem yazmaya başladım…

İstanbul güzel şehir, kar pek yakıştı,
Soğuktan uçamayan bir martı,
Camımın kenarına sığındı.
Kulaklarını çınlatmışlardır,
Duymuştur elbet yüreğimdeki martıların çığlıklarını.
Getirmiş kanatlarında güzelim boğazın,
Kristalleşen su damlacıklarını…

Akşama kadar yağarsa şayet,
Bu kar da tutar elbet.
Kartopu oynamalıyım,
Düşsem bile kalkmaktır marifet,
Karda, buzda çocuk misali kaymalıyım…

İstanbul’da huzur, mevsimlerden kış,
Kalmamış kirlilik, sayende her yer yıkanmış.
Çocukların en güzel sömestr hediyesi meğer buymuş;
Elleri donmuş, burunları kızarmış,
İmrendim, haykırmak istedim; -oh be- dünya varmış…

Kalabalıklar içinde,
Etrafta derin bir huzur var.
Bilirim senden ne sevgili olur ne de yar,
Lakin bir gerçek daha var:
Her ne kadar İstanbul olsa da üşümüş,
Havada orkestra misali cümbüş,
Güzel bir senfonisin kar…