Cânım Aşk Şiiri - Özlem Saba

düştüm,
her seferinde kaldırdın!
akıtmak için gözyaşlarımı,
ay ışığı sandallarına atıp
savurdun açık kıyılarında.

ah!..
küreklerin yorgundur hala...

yakamozlanan denizlerinin tuzu,
tat oldu aynı zamanda yas'ıma.
şarkılar dinleyip ağladık.
şiirler yazıp, yüzdürdük şişelerde.
fakat hiç biri yetişemedi beklenen sevgiliye.
ah!..
bir kez bile adını söyleyemeden gitti yüzüne...

kimi zaman, yayından fırlamış,
hedefi kimliksiz,
ucu yanık mızraklardı çığlıklarım..
hepsi de, canıma batardı.
kalbime saplanırdı bir bir,
ah!
aşk.
kanıyor ellerin hala

yine de öldürmezdin!
can verirdin,
uzatırdın kollarını bir çiçek dalında.
sarardın yaralarımı, tanımadık kucaklarda.
öper, koklardın.
dokunurdun bir çocuk saflığında.
okşardın saçlarımı bir kedi yumuşaklığında.
ah!..
yavrum Papatya!
ne çok sevdik birbirimizi.
kedim Ballış!
Lila...

ah aşk!
benim cânım aşk!
şimdi anlıyorum seni.
taa en başından beri
en beterine hazırlıyordun beni.

çünkü;
güneşe ermeyen aynanın yansımazdı ışığı.
kendi içine kırılmayan ışık,
bulamazdı manayı...

bir tek!
yaş kalan ağaç yanamazdı kendi içinde.
yanmayan ağaç, hafifleyemezdi,
küle dönüşüp, karışmazdı gökyüzüne.
ona can veren toprak,
zindanıydı aynı zamanda.

yıkılmayan duvarın, anlaşılmazdı yapısı.
vermezdi kendini ele harcı!

Kendini küllerinden yeniden doğuran Anka'nın da böyle değil miydi hikayesi?
en sevgilinin ellerinden kayarken öğrenmemiş miydi uçmayı?
ve Kafdağı'nın ardında bulmamış mıydı kendini,
anlamını!...

ah aşk!
yoksa önümüze yığar mıydın sen bunca dağları.
çetin kışlarında sınar mıydın kendini,
ve de bizleri...

ah aşk!
sever miydim sen gerçekten beni?