Canım Anam Şiiri - Mehmet Kaya 6

Bin dokuz yüz elli üçte, geldin bu dünyaya, Daha altmış dokuzda, göçtün dar-ı bekaya.
Olmadı dünyalığın, dürüstçe geçti ömrün,
Sen cefakar, sen çok fedakar bir hayat sürdün.

Daha yirmi birinde, şekerlendi bedenin,
Dile kolay, yarım asır kullandın insülin.
Neler gördün neler; lenfomalar, alerjiler,
Bu kadar ezaya, olmaz mı hiç beden heder…

Belini düzelttirirken, kalbin elvermedi,
Mübarek bedenin, iki haftacık direndi.
Ölümünde varsa ihmal, ortaya çakacak,
Sorumlulardan elbette, hesap sorulacak.

Ömrünün son günlerinde bile, ben demedin,
Sen çok düşünceli, ne çok misafirperverdin.
Eş, dost, akraba ki seni hayırla anıyor,
Ne mutlu sana, ahiretin aydınlanıyor.

Son iki hafta zordu, ama umut hep vardı,
İyi olacaktın…inandık…ama olmadı…
Hayat geçici bir istasyon, alacağız ders,
Hak çağırdığı an, vereceğiz son bir nefes…

Onüç kasım, çaldı telefon, iki otuzda,
Kalbin dayanamamış, bu kadar ızdıraba,
Can verdiğin an, saat dört onbeş, zaman durdu,
Nur gibiydi tenin, yüzün aydı, parlıyordu

Birlikte, taşınırken morga, girmeden önce,
Hava, mevsim değil anam, yokluğundu soğuk,
Sen öyle uzanmış, örtülü, sedye üstünde,
Anladım, ağladım, ağıt yaktım, boğuk boğuk..

“Keşke”, şeytana mahsustur der büyüklerimiz,
Ama vardı daha, yaşanacak günlerimiz.
Huzurdu, hayatındaki en büyük eksiklik,
Onu da ömür olsaydı, tamam edecektik.

Cenazen hızlıca defnoldu, gördün makamı,
İnşallah kabrinde,ahretinde cennetmekan.
Toprağın bağrında yatarken, bizdeki ağrı,
Dinecek elbette, kavuşacağımız zaman.

Leylek Mezarlığına koyduk, gelmek mi zahmet!
Yerinde rahat uyu, isteğin, her şey, tamam.
Ecel geldiğinde de gelecek, oğlun Mehmet,
Gözün hiç ama arkada kalmayacak anam.

Yokluğuna alışmak zor, geçmez karanlıklar,
Zamanla içime lök gibi oturan boşluk,
Her sabahın sonlarında, yeni akşamlar var,
Yaramı dağlar, dünyada ne hak var, ne hukuk.

Ne ağır bir yükmüş bu, nasıl taşınır bilmem,
Can O’nun, varlık O’nun, gerisi hep angarya,
Birşey olmamış gibi koşuşturmaya devam,
Asıl tek gerçek, ölüme hazırlanmak var ya…

On sekiz aralık, uykusuz bir gece daha,
Bu kez içimden geçenleri, yazıya döktüm.
Amel defteri kapanmadan, yalan hayata,
Nur yüzlü anamın resmini, öptüm de öptüm.

Ölümden sonra kapanırmış amel defteri,
Ama ilim, hayır ve dua müstesnadır ki…
Rabbim kabul buyursun, hep edeceğiz dua,
Kabrin pür-nur, ruhun şad, mekanın cennet ola…