Canım Şiiri - Yasemin Kündü

Birde yetmezmiş gibi hiç doğru düzgün çalmayan radyo kanalları, dudaklarındanhiç düşürmediğin o eşsiz melodileri çalmaya başladı.
Her gün, mavi larciverte bürünmeden hemen önce...
saçlarımın şafak kızılına kadar, ben ve aslında hiç benim olmayan sen, radyo başındaydık.
Gece, kıskandı hüznümüze.
Yıldızlarda gördüğüm gözlerin ağladı terk eden benmişçesine..

Halbuki ne geceler yaşadım ben böyle.
Yüreğimde istilalar, fırtınalar...
Bir günlük dışa vurdum hüznümü.
Ben ağladım, mavi ağladı, yıldızlarda gözlerin ağladı...
Bu gecenin sonunda şafak kızılı yok benden söylemesi...
Bu gecenin sonunda saçlarımda yok...

Tesellim bir zamandı bir de bahar... Zaman geçip giderken, ilaç oluyor iç kanamalarıma ne yalan söyleyeyim.
Ama yan etkisi daha fazla, inkar etmeyeyim...
bir bahar kaldı geriye, ama o eski baharlar gelmiyor artık mevsimlere...
Güneş eski sıcaklığında değil...
Yakıyor tenimi ama ısıtmıyor, ısınamıyorum...
Anlıyorum ki titrek bedenimi ısıtan güneş değil...
Avuç içlerinmiş...
O uzun ince parmakların yok mu?
Değdiği yeri yaza çeviriyormuş...
Mevsimler senle anlam kazanıyormuş,
geç de olsa anladım...

Çok mu fazla anıyorum seni dersin?
Yaratanın hikmetinden sual sorulmaz ama insanların hepsi sana benzemeye başlıyorlar..
Kadın erkek çocuk yaşlı demen bütün herkes...
Ben bir sen'i taşıyamıyorken, eziliyorken yükünün altında, binlerce sen çıkıverdi birden karşıma...
Nerelere gitsem bilmem ki?
Kimlere sığınsam, hangi sende avunsam...

Bir larcivert daha aydınlanıyor çıramın loş ışığında...
Duvarda bir yansıma...
Ben ben değilim...
Ben böyle ruhsuz değilim...
Benim canım sokaklarda çünkü, kaldırımlarda...
Ayak izlerinin hemen sağında, dört nala koşuyor canım.