Candost Şiiri - Nesrin Göçmen

Yamaca tırmanan tavşan misâli
Vurmuşum kendimi yokuşa candost
Gönlümdeki “sevda” adlı masalı
Bırakmışım süzgün bakışa candost
.
Yarım asır geçti, değişmez kader
Maskeli vicdanlar sahtelik eder
Yanıtı olmayan dertlerim kadar
Hasretim sevgiye, kokuşa candost
.
Nasreddin umudu şu dağ, bu etek
Tek tesellim şimdi, inanın ki tek
Kalburuna alır elerse felek
Benden selam edin o kuşa candost
.
Nerde mavilerim hani allarım?
Kör kuyuya altın bakraç sallarım
Kahve fincanında der ki fallarım
Bırak bir kendini akışa candost
.
Çingene kızıdır giyer kırmızı
Dudakta cingülüş çiğner sakızı
Sanmayın bağrında kalmamış sızı
Giderken yolları çöküşe candost
.
Sağımda bir diken, solda var bini
Kim vâh çeker görse, daralmış eni?
Nasıl dayanıyor bir bilsem canı
Ciğerimi böyle söküşe candost
.
Yalanlar gülüyor gerçeğim nerde?
Umudu çoğaltan mutlu bir yerde
Dilerim açılır yeni bir perde
Eksiliyor gücüm sekişe candost
.
Bak dalımda kaldı filiz niyetler
Hiç sayıldı ödediğim diyetler
Yüreğimden kopan kanatlı atlar
Karar almış beni yıkışa candost
.
Bir ağıt resmidir tuvalde duran
Ne söyler şu damla camıma vuran
Suskularım altın, çığlığım her an
İspinoz kuşuna yakışa candost
.
Yalandan kaleler kurmuştum kendim
Zorlanınca, kapı kolu çekendim
Dokunulmaz zırha bürünmüş dendim
Aldırmadım itiş kakışa candost
.
Susma hakkım vardır, kesin sorguyu
Bu dipsizin adı, billâh zor kuyu
İçimde saklarım onca arzuyu
Gönül zindanımdan çıkışa candost
.
Silmişlerdi moru leylaklarımdan
Çekilmişti sular koyaklarımdan
Yaşamın burgaçlı tuzaklarından
Nasıl varılır ki büküşe candost?
.
Neşe katarları başka bir garda
Boş yere bekleyiş benimki burda
Son kertikli sabrım bilesin hurda
Ne gerek var örse, çekice candost
.
Kasım 2007