Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gönül düşmüş maraza, çare yalnız yardadır .Soluk ol! Canda can ol! Canan cansız dardadır...Sayın kardeşim,puanlama konusuyla hiç ilgilenmedim ama bu mısralar tam puanlık.Saygılar.
Dilsiz çığlıklarımı rüzgarlara salsam da
Ayaz sensizliklerde ölümlere dalsam da
Korkma! Çalmam kapını, eşiğinde kalsam da
Seni sensiz yaşayan, can boranda kardadır
Bu gönül iflah olmaz ses vermezsen çağrıma
Eller çare bulamaz sinemdeki ağrıma
Yaban elde ölürüm basmaz isem bağrıma
Gönül düşmüş maraza, çare yalnız yardadır
Bir yanım yalnızlıktır bir yanım hepten kayıp
Coğrafyam kabul etmez! Senli düşlerim ayıp
Bu soluksuz yüreği bir garip hasta sayıp
Soluk ol! Canda can ol! Canan cansız dardadır
MÜKEMMELLİK ZİRVESİNİ AŞAN BİR ŞİİR OLMUŞ.
YÜREĞİN DERT GÖRMESİN EFENDİM
SAYGIMLA TAM PUAN BENDEN
helal olsun... efendim şiiriniz gerçekten şiire benziyor.tebrik ediyorum.
Harika bir şiir tebrikler yüreğine sağlık,kalemin daim olsun
'Bu soluksuz yüreği bir garip hasta sayıp
Soluk ol! Canda can ol! Canan cansız dardadır' Çok güzel bir final. Bu şiire de böylesi yakışırdı, kutluyorum. Sevgilerimle.
Baharı görmeyince çiçek dalda açar mı
Yari görmeyen gözler ışığını saçar mı
Gülü terk eden bülbül! Bu kadar da naçar mı
Gül solmuş, boyun bükmüş, gönül ahu zardadır
Bu bir yürek sesidir seni sevdiğimi bil
Sevmiyorum desemde yalan söylüyor bu dil
Bende bir tek sen varsın geride ne varsa sil
Görmez senden başka yar, göz hayâda ardadır
Dilsiz çığlıklarımı rüzgarlara salsam da
Ayaz sensizliklerde ölümlere dalsam da
Korkma! Çalmam kapını, eşiğinde kalsam da
Seni sensiz yaşayan, can boranda kardadır
Bu gönül iflah olmaz ses vermezsen çağrıma
Eller çare bulamaz sinemdeki ağrıma
Yaban elde ölürüm basmaz isem bağrıma
Gönül düşmüş maraza, çare yalnız yardadır
Bir yanım yalnızlıktır bir yanım hepten kayıp
Coğrafyam kabul etmez! Senli düşlerim ayıp
Bu soluksuz yüreği bir garip hasta sayıp
Soluk ol! Canda can ol! Canan cansız dardadır
harika bir şiirdi ve bir daha okudum....
saygılar
her dörtlüğü birbirinden muhteşem güzel bir şiir okudum.
yüreğinize sağlık.
muhteşemsin üstadım
Başlğı çok güzel, ahenkli dizelerle akıcı, keyifle okunan bir şiir. Kutlarım.
Dilsiz çığlıklarımı rüzgarlara salsam da
Ayaz sensizliklerde ölümlere dalsam da
Korkma! Çalmam kapını, eşiğinde kalsam da
Seni sensiz yaşayan, can boranda kardadır
Hece şiirine serbest imgeler ile yeni bir soluk gelmiş şiirinizde. Kutlarım Saadet hanım. Sevgilerimle
Bu şiir ile ilgili 98 tane yorum bulunmakta