Ben seyrek bir hatırada yol alıyorum
Ben sanki tek ölümlüsüyüm bu diyarın.
Hep kül, hep kesik yoğurur ellerim.
Ve insanlar...
Nasıl çirkin nasıl avam.
Onlar kirli, onlar atık çoğu ziyan.
Benim içim öfke
Onların dopdolu gaseyan.
Ve söz size gelince
Camii avlusu bile öksüz kalmış
İçinin bana bakan yerinde.
Senin başın bulutlarda
Pencerelerin yüksek, baş döndüren yerde.
Gözlerinizde bi ölümsüzlük vardı
Bana bakınca incinip kanayan.
Ben bu dünyada dikiş tutturmuşum bi kere
Siz dolanmayın bu iplerde
İçimizdeki merhametten olmaz canbaz.
Kayıt Tarihi : 24.4.2017 15:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!